توافقی که به طالبان حیثیت یک دولت را بدهد، نامشروع است
دولت افغانستان بر مبنای قوانین جهانی که اساس نظام بین‌المللی را تشکیل می‌دهد، مشروعیت دارد. حق حاکمیت این دولت را همه‌ی کشورهای جهان به رسمیت شناخته‌اند. همه‌ی کشورهای جهان پذیرفته‌اند که حکومت افغانستان نهاد مشروع این جمهوری است و هیچ تشکل و سازمان دیگر حیثیت دولت را در جغرافیایی که نام آن افغانستان است، نمی‌تواند داشته باشد. هیچ کسی حتا حکومت افغانستان هم نمی‌تواند مانع مذاکره و توافق میان امریکا و طالبان شود. ایالات متحده به عنوان یک کشور مستقل به خودش حق می‌دهد که برای تامین منافع امنیتی‌اش با گروه طالبان مذاکره کند، این گروه را از صف جهادیسم جهانی خارج سازد و آنان را مأمور مبارزه با القاعده بگرداند. هیچ کشور، سازمان و تشکلی نمی‌تواند مانع ایالات متحده شود، اما هیچ کشوری حق ندارد که به یک گروه حیثیت یک دولت را بدهد. افغانستان یک دولت مشروع است و حکومت دارد. این حکومت رسمیت جهانی دارد و همه‌ی کشورهای جهان آن را به رسمیت می‌شناسند.
بر مبنای قوانین جهانی در قلمرو یک کشور دو دولت نمی‌تواند وجود داشته باشد. اگر بر بخشی از قلمرو یک کشور یک گروه سلطه داشته باشد، آن سلطه مشروعیت ندارد. هیچ کشوری حق ندارد که به یک گروه ضد دولت، حیثیت یک دولت را ببخشد. بحث مذاکره و حل سیاسی جدا است. تمام نیروهای سیاسی افغانستان و حکومت، پذیرفته‌اند که با طالبان مذاکره کنند تا حل سیاسی جنگ محقق شود. اما این به این معنا نیست که کشورهای منطقه و قدرت‌های بزرگ به یک گروه حیثیت یک دولت را بدهند. همان طوری که حکومت در برابر موشک‌پرانی‌های پاکستان بر کنر در شورای امنیت سازمان ملل متحد اعتراض کرد، حق دارد که نسبت به نقض احتمالی حاکمیت ملی افغانستان در مذاکره میان امریکا و طالبان هم اعتراض کند. حکومت باید از مذاکره و توافق احتمالی امریکا و طالبان نظارت کند و اگر در توافق‌نامه‌ی دو طرف، به طالبان حیثیت یک دولت داده شود، کابل حق دارد آن را نامشروع بخواند.
در زمان حامد کرزی هم، چنین چیزی اتفاق افتاد. در سال ۲۰۱۳ در مراسم افتتاح دفتر طالبان در قطر به این گروه حیثیت یک دولت در حال تبعید داده شد. حکومت وقت اعتراض کرد و دفتر بسته شد. دولت قطر مجبور شد که لوحه و نشان دفتر طالبان را بردارد. در حال حاضر هم حکومت باید جداً مراقب باشد. حکومت نباید به هیچ کشوری اجازه دهد که به گروه طالبان حیثیت یک دولت را قایل شود. اگر چنین اتفاقی بیافتد حکومت باید در برابر آن به شدت اعتراض کند و آن را نامشروع بخواند. هر کشوری که با طالبان به توافق می‌رسد باید به عنوان یک گروه با آنان به توافق برسد، نه به عنوان یک دولت. ایالات متحده اعلام کرده است که همیشه از دولت و نیروهای امنیتی افغانستان حمایت خواهد کرد، اما این حمایت باید در همه‌جا خودش را نشان دهد. اگر در سندی که امریکا و طالبان قرار است امضا کنند، به طالبان حیثیت یک دولت داده شود، در آن صورت اصل حمایت واشنگتن از افغانستان خدشه‌دار می‌شود.
طالبان نیرویی پیش‌رَو نیست. آنان به صراحت می‌گویند که با دموکراسی مشکل دارند. حتا اعضای سابق این گروه، عقل زنان را ناقص می‌دانند و به پژوهش‌های علمی و دست‌آوردهای تمدن معاصر، باور ندارند. این طور نیست که طالبان یک جنبش اجتماعی با حمایت وسیع مردمی باشد و دولت افغانستان یک نهاد پوشالی. واقعیت این است که طالبان حمایت وسیع مردمی در افغانستان ندارند.
اگر آنان حمایت وسیع مردمی می‌داشتند، تا حال دولت افغانستان باید چندین بار سقوط می‌کرد. این واقعیت‌ها باید در نظر گرفته شود. اگر قدرت‌های بزرگ نمی‌خواهند از دولت افغانستان دفاع کنند، باید به صراحت آن را بگویند، ولی اگر این قدرت‌ها به قواعد جهانی پای‌بندی دارند، نباید همه‌‌چیز را فدای منافع زودگذر سیاسی و امنیتی‌شان کنند و یک گروه را در حد دولت ارتقا دهند. حکومت نباید اجازه بدهد که چنین اتفاقی بیافتد.
