بامداد چهارشنبه، سیزدهم قوس سال 1398، خبر ناگواری از ولایت شرقی ننگرهار مخابره شد؛ حمله مسلحانه بر جان تتسو ناکامورای جاپانی که در میان دوستانش به «کاکا مراد» شهرت داشت. تفنگداران ناشناس، کاکا مراد را با پنج محافظش در ننگرهار تیرباران کردند. رسانههای جاپانی، آن زمان در واکنش به این رویداد غمانگیز نوشتند: «مردی که برای بقای زندهگی مردم میرزمید را کُشتند». عاملان قتل ناکامورا مشخص نشدند و هیچ فرد و یا گروهی مسوولیت ترور او را به دوش نگرفتند.
شماری از شهروندان کشور در آن زمان دستهای پنهانی پاکستان را عامل ترور ناکامورا میدانستند. این گمانه زنیها هنوز پابرجاست. حکومت پیشین بدون اشاره به فرد یا گروه خاص، مسوولیت آن جنایت را کار «دشمنان ثبات و ترقی کشور» خوانده بود. اشرفغنی، رییسجمهور پیشین کشور که پس از سقوط کابل به امارات متحده عربی پناه برد، در آن زمان به نهادهای کشفی و امنیتی دستور داده بود که عاملان ترور ناکامورا را شناسایی و مجازات کنند. عاملان این رویداد نهتنها شناسایی و مجازات نشدند؛ بلکه قتل کاکا مراد مانند صدها رویداد تروریستی و جنایی دیگر به باد فراموشی سپرده شد.
امروز مصادف با دومین سالگرد کشته شدن ناکامورا است. او باوجودی اینکه میتوانست در کشورش بدون هیچگونه تهدید امنیتی در رفاه و آرامش زندهگی کند، اما زندهگی دشوار همنوعانش، او را جاپان به افغانستان جنگزده کشاند. تتسو ناکامورا خدمت به مردم فقیر افغانستان را به زندهگی مرفه در جاپان ترجیح داد.
ناکامورا کارهای زیادی در راستای مدیریت آب و رشد زراعت در برخی ولایتهای کشور از جمله ننگرهار انجام داد. بر بنیاد گزارشها، او صدها چاه، کانال، بندهای کوچک آب و دهها مرکز درمانی را در ولایتهای ننگرهار و کنر بنا کرد. او بیش از یک هزار و ۶۰۰ چاه آب حفر و هشت شبکه آبرسانی را بالای دریای کنر احداث کرد. این مرد جاپانی حدود سه دهه از عمر پر افتخارش را در افغانستان گذراند و سرانجام توسط تفنگداران ناشناس در شهر جلالآباد مرکز ولایت ننگرهار ترور شد. او با هیچکسی دشمنی نداشت و هدفش تنها آبادی بود.
یاد کردن از این مرد بزرگ بهخاطری مهم است که او به تنهایی، با امکانات ناچیز و بدون اینکه مسوولیت مستقیم داشته باشد، به افغانستان آمد و سالها برای مردم خدمت کرد. یاد او از این جهت نیز دارای اهمیت است که مردم بشردوستی و خدماتش را فراموش نکنند. ناکامورا در بشردوستی، تلاش برای نزدیکسازی فرهنگها و در نهایت ارایه خدمات بشردوستانهاش یک الگوی به یادماندنی است. او در کشوری برای آبادی آمده بود که دههها میشود قربانی جنگ و خشونت است. این ناامنی و جنگ ویرانگر، مانع ثبات و توسعه کشور نیز شده است. جنگی که نگذاشت کشور راه ثبات و توسعه را بپیماید.
حاکمان، رهبران و سیاستمداران گذشته و حال افغانستان نیازمند چنین الگوهایی برای خدمت به کشورشان هستنند. همینطور، سرمایهگذاران و افراد ثروتمند زیادی در کشور هستند که اگر اندکی به بازسازی و توسعه کشور میاندیشیدند، حالا وضعیت بهتری داشتیم. مردم افغانستان، بهشمول رهبران و سیاستمداران، اگر این سوال را از خود بپرسند که برای کشور چه کردهاند، مطمئناً پاسخ قانع کنندهای ندارند. بسیاری آمدند فقط آب و نان این خاک را خوردند. دزدیدند، خیانت کردند و رفتند. مردی که آسایش را برای خدمت کردن به مردم ترجیح داد، فراموشی شایسته او نیست. مراکز خدمات عامه، نظیر دانشگاهها، مکاتب، مراکز درمانی، بندهای آب و پارکهای تفریحی باید به نام او مسما شود. شاید با این کار یاد او را زنده داشت و بخشی از کارهای ماندگار این هموطن افتخاری را تقدیر کرد. کارنامه او باید در مضمون «وطندوستی» در مکاتب برای کودکان آموزش داده شود.
تتسو ناکاموار ۷۳ ساله، پزشک جاپانی بخشی از عمر خود را وقف بهبود زندهگی مردم افغانستان کرد. او رییس موسسه خیریه جاپانی (پیاماس) نیز بود. ناکامورا پس از تحصیل در رشته پزشکی در سال ۱۹۸۴ میلادی به پاکستان رفت تا به درمان بیماران جذام بپردازد. دو سال پس از آن به افغانستان آمد و با ایجاد نهاد غیردولتی خدمات درمانی صلح جاپان (پیاماس)، خدمات زیادی برای مردم این کشور انجام داد.