داکتر دادفر سپنتا، رییس شورای امنیت ملی، دیروز گفت که تلاش برای گفتگو با طالبان از موضع ضعیف سودی ندارد. به‌نظر می‌رسد که در مورد چگونگی سازمان‌دهی تلاش‌ها برای مذاکره با طالبان، حتا میان همکاران نزدیک آقای کرزی نیز وحدت نظر وجود ندارد. داکتر سپنتا هم‌صدا با برخی از منتقدان آتشین آقای کرزی، می‌گوید که طالب با «برادر گفتن و زاری کردن» به میز مذاکره نمی‌آید و هر نوع درخواستی برای گفتگو باید از موضع قوت باشد. اما مشاوران و همکاران دیگر رییس‌جمهور کرزی، از برادر خطاب کردن طالبان و سیاست التماس برای وادار کردن «طالب‌های وطن‌دوست به مذاکره» دفاع می‌کنند.
به‌نظر می‌رسد که میان معاونان رییس‌جمهور کرزی نیز در مورد چگونگی سازمان‌دهی تلاش‌ها برای وادار کردن طالبان به مذاکره، توافق نظر وجود ندارد. در سطح جامعه نیز اپوزیسیون، جامعه مدنی، احزاب و برخی از چهره‌های مطرح در مورد چگونگی سازمان‌دهی تلاش‌ها برای مذاکره، ملاحظات دارند. شاید همین چنددستگی‌ها و نبود اجماع در مورد راه‌های رسیدن به یک راه‌حل سیاسی در میان افغان‌ها، سبب شده که کشورهای غربی بدون اشراف کابل با طالبان مذاکره کنند. همه جهت‌ها در کابل با نحوه بازشدن دفتر طالبان در قطر مخالفت کردند، اما در مورد این‌که از چه راهی می‌توانیم به یک راه‌حل سیاسی برسیم، توافق نظر وجود ندارد.
برخی از مقام‌های بلندپایه حکومتی حتا به شورای عالی صلح باور ندارند. چندی پیش محمدکریم خلیلی، معاون دوم رییس‌جمهور کرزی، از شورای عالی صلح خواست تا از پنهان‌کاری دست بردارد. همه این‌ها نشان‌دهنده نبود اجماع در مورد چگونگی رسیدن به راه‌حل سیاسی در سطح جامعه سیاسی و در درون دولت است. بنابراین بسیار ضروری است که در افغانستان صدای واحد در مورد چگونگی رسیدن به راه‌حل سیاسی ایجاد شود. اصل مطلوبیت راه‌حل سیاسی را همه پذیرفته‌اند. حکومت، اپوزیسیون، نهادهای مدنی همه می‌گویند که راه‌حل سیاسی ارجحیت دارد. اما در مورد این‌که با چه روشی می‌توانیم به راه‌حل سیاسی برسیم، اختلاف نظر وجود دارد. برخی از جهت‌ها حتا هیچ دیدگاه روشنی در این مورد ندارند. پس نیاز است تا همه جهت‌ها در مورد روش‌هایی که می‌تواند به راه‌حل سیاسی بحران امنیتی منجر شود، به توافق برسند.
به‌نظر می‌رسد که شورای عالی صلح نیز ضرورت این مساله را درک کرده است. رییس شورای عالی صلح، بر لزوم اجماع ملی در پیوند به صلح تاکید کرده است. گرچه تا هنوز در درون این شورا نیز اجماع شکل نگرفته و میان نظرات آقای عبدالحمید مبارز و آقای استانکزی در مورد روش‌های رسیدن به صلح، اختلاف نظر وجود دارد، اما نفس طرح لزوم رسیدن به یک اجماع در پیوند به راه‌حل سیاسی، اقدامی به‌جا است. رییس‌جمهور کرزی باید برای شکل‌دهی به یک اجماع ملی در پیوند به بحث راه‌حل سیاسی و مذاکره، پیش‌قدم شود. باید وضعیتی شکل گیرد که در آن حکومت، اپوزیسیون، جامعه مدنی، احزاب سیاسی و رسانه‌ها در پیوند به بحث مذاکره و صلح، به یک اجماع ملی دست یابند. چنین چیزی سبب می‌شود که منافع روند جاری سیاسی در کشور حفظ شود.
