همزمان با فرارسیدن فصل سرما، باشندهگان جوزجان از بیکاری و بهای بلند مواد سوخت شکایت دارند. باشندهگان شهر شبرغان، مرکز جوزجان، از بیتوجهی طالبان و نهادهای امدادرسان شکایت دارند و میگویند که در این روزها زندهگی برای آنان دشوارتر از وضعیتی شده است که حملات انتحاری و انفجاری جریان داشت. به گفته آنها، مردم از نبود سرپناه، بیکاری و افزایش قیمت مواد سوخت رنج میبرند.
سمیعالله، یکی از باشندهگان شهر شبرغان که از نبود کار رنج میبرد، میگوید که برخی از نهادهای امدادرسان برای خانوادهها یک بوری آرد و یک بسته روغن توزیع کردهاند، اما این مقدار مواد خوراکه کفاف خرج زمستان آنان را نمیکند. او از طالبان و نهادهای امدادرسان میخواهد که برای شهروندان زمینه کار را فراهم کنند تا خانوادهها بتوانند مواد خوراکه و مواد سوختی را که در فصل سرما از نیازها جدی به شمار میرود، خریداری کنند.
باشندهگان شبرغان نهادهای امدادرسان را به تلاش برای بقای طالبان متهم میکنند و میگویند که این نهادها با کمک یک بوری آرد و یک بسته روغن، مردم را فریب میدهند.
جورهقل، باشنده دیگر شهر شبرغان، میگوید که فرارسیدن فصل سرما با رخداد انفجاری و انتحاری برای مردم عادی تفاوتی ندارد. او میافزاید: «هرگاه در این فصل به خانوادهها مواد سوخت مساعدت نگردد، در جریان فصل سرما شاهد قربانیان زیادی از کودکان، کهنسالان و زنان خواهیم بود.» جورهقل یگانه نانآور خانواده هفتنفری است که در یکی از نانواییهای شهر روزانه در بدل ۲۰۰ افغانی کار میکند. او میگوید که با دریافت ۲۰۰ افغانی حقالزحمه، نمیتواند خانواده هفتنفری خود را سیر کند. به گفته او، جوزجان یکی از ولایتهایی است که با وجود داشتن معادن نفت، نرخ مواد سوخت در آن چند برابر افزایش یافته است.
حبیبه، یکی دیگر از باشندهگان جوزجان که سرپرست خانواده پنجنفری است، میگوید: «در فصل سرما نه مواد سوخت داریم و نه مواد خوراکی داریم.» او میافزاید که در خانه مشغول خیاطی است، اما به دلیل وضعیت بد اقتصادی مردم، کاروبار وی با رکود مواجه شده است. حبیبه میگوید که ماهانه سه تا پنج جوره لباس را برای مشتریانش میدوزد و با درامد اندکی که دارد، از سه وعده غذایی تنها دو یا یک وعده را برای فرزندانش فراهم میتواند.
حبیبه میگوید که با رسیدن فصل سرما، رنج او و خانوادهاش بیشتر شده است و آنان توانایی خرید مواد سوخت را ندارند.
این باشندهگان شبرغان که از نبود کاروبار و افزایش بهای مواد سوختی شکایت دارند، از طالبان و نهادهای امدادرسان میخواهند که برایشان زمینه کار را فراهم سازند تا بتوانند چرخ زندهگی خود را خود بچرخانند. آنان همچنان از نهادهای امدادرسان میخواهند که مواد سوختی به آنان کمک کنند تا بتوانند فصل سرما را سپری کنند.
جمعیت ولایت جوزجان در سال ۱۴۰۱ از سوی اداره احصاییه مرکزی ۶۳۲ هزار تن برآورد شد که ۹۰ درصد آنها در فصل سرما با مشکلات نبود یا کمبود مواد سوختی مواجهاند. پس از تسلط طالبان بر کشور، به دلیل نبود کار مردم توان خرید را ندارند و از سوی دیگر صادرات مواد معدنی از قبیل مواد فسیلی به پاکستان، نرخ مواد سوخت در بازار داخلی را افزایش داده است.