طاهر قادری در جوزای ۱۳۹۸ به عنوان معاون و سرپرست سفارت افغانستان در دهلی جدید گماشته شد. او مدرک کارشناسیاش را در علوم سیاسی، دیپلماسی و اداری از دانشگاهبلخ و مدرک ماستریاش را در حوزه حکومتداری جهانی و سیاست بینالمللی از دانشگاه لندن به دست آورده است. آقای قادری پیش از این به عنوان رییس عمومی شبکه تلویزیونی میترا، گزارشگر و مجری شبکه تلویزیونی بیبیسی فارسی کار کرده و جوایزی نیز به دست آورده است. طاهر قادری به تازهگی به عنوان سفیر افغانستان در پولند گماشته شده است. مجیب مهرداد، مدیر مسوول روزنامه ۸صبح، در این گفتوگوبا آقای قادری، به کارکرد دوسالهوی به عنوان سرپرست پیشین سفارت افغانستان در هند و چالشهای موجود در این سفارت،پرداخته است.
۸صبح: تشکر از فرصتی که برای گفتوگو دادید. هند یکی از کشورهای حامی افغانستان در سالهای گذشته بوده است، از ساختن بند سلما شروع تا ساختن پارلمان افغانستان و دادن آموزشهای نظامی به نظامیان افغان. مجموع کمکهای این کشور نیز بیش از سه میلیارد دالر میشود، ولی اخیراً در روند صلح افغانستان، هند از کشورهای نگران بود. با تغییرات جدیدی که در روند صلح آمده است، به خصوص با تغییر اداره ریاست جمهوری در امریکا، آیا نگرانیهای هند رفع شده یا هنوز هند یکی از کشورهای نگران در روند صلح است؟
قادری: سلام به شما و خوانندهگان محترم روزنامه ۸صبح. همانگونه که شما فرمودید، حالا در طول تاریخ دوستی با هند را به شکلی بیان میکنیم که گویا اینها[مردم هند] همواره در کنار منافع مردم افغانستان ایستاد شدهاند؛ چرا که ما با اینها ارزشهای مشترک داریم و ما با اینها نگرانیهای مشترک هم داریم. به گونه مثال، موضوع ناامنی هم برای افغانستان نگرانکننده است و هم برای هندوستان. هند از آغاز روند صلح بهشکلی در واقع دخیل بود. خُب،بدون شک حکومت جمهوری اسلامی افغانستان با هند همواره در تماس بود و موضوعات مختلفی که در آنجا [قطر] اتفاق میافتاد، پیرامون موضوع اینها [حکومت هند] را در جریان میگذاشت. ولی خُب بدون شک هند یک مقدار در این روند به نسبت گذشته فعالتر شده است. به گونه مثال سفر مشاور امنیت ملیشان به کابل که نشاندهنده روابط استراتژیک ما است تا سخنرانی آقای جیشنکر و رفتن هیأتشان به قطر،اینها همه نمایانگر این است که اینها بدون شک علاقمند داشتن نقش بسیار مثبت و موثر در این روند هستند. ولی جای خوشبختی در اینجا این است که هند از موضع مردم و حکومت ما حمایت میکند.
۸صبح: نگرانیهای هند در آغاز مذاکرات چه بود؟
قادری: در مجموع حالا شاید نگرانیهای زیادی پیرامون این مساله داشته باشند. بدون شک اگر به اصطلاحات «Afghan let»، «Afghan controlled» و «Afghan own» نگاه بکنید، این اصطلاحات یعنی روندی که کنترلش توسط مردم افغانستان و افغانستان باشد، مالکش مردم افغانستان باشند و افغانستان آن را پیش ببرد. خُب، برای اولین بار این واژهها که مطرح شد، توسط هندیها استفاده شد. مساله مبارزه با تروریزم یکی از نگرانیهای مشترک افغانستان و هند است. از آن طرف حفظ ارزشهای دموکراتیک در افغانستان برای هند بسیار مهم است. هند همیشه خواستار یک مرکز قوی، یک پایتخت قوی و حکومت قوی در افغانستان بوده است؛ یعنی هند همواره دنبال این است که باید در افغانستان حکومت قوی باشد و نهادها نهادینه شود، چون اینها سرمایهگذاری بسیار زیادی کردهاند. به گونه مثال اگر شما تنها به بورسیهها نگاه بیندازید،از سالهای ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ تا حال حدود ۷۰ هزار دانشجو از اینجا فارغ شدهاند. شما اگر به شرایط فعلی دانشجویان نگاه کنید، تقریباً ۱۸ هزار دانشجو در سراسر هند درس میخوانند که یک تعداد زیاد آنها بورسیه گرفتهاند.
۸صبح: تغییراتی در حال حاضر در منطقه در حال شکل گرفتن است و طبیعی است که امریکا مهمترین کشور در روند صلح افغانستان است. تغییراتجدیدی که با حضور اداره بایدن آمده و بازنگری در توافقنامه صلح، هندیها به این مساله چگونه میبینند؟ یعنی روابط آنها با اداره بایدن و ترمپ، به خصوص در مورد رویکردشان نسبت به صلح، چه تفاوتهایی میتواند داشته باشد؟
قادری:اول که حکومت افغانستان در تلاش ایجاد اجتماع ملی، منطقهای و جهانی بود، خوشبختانه در سطح منطقه ما هند را به عنوان یک حامی بزرگ دولت و مردم افغانستان داریم. از آن طرف هند در واقع امتیازات بسیار زیادی برای لابیگری برای موقف و موضع دارد. به گونه مثال هر بار که هیأتی امریکایی به افغانستان رفته، یک توقف هم در دهلی داشته است. آنها با اینجا صحبت کردهاند و نگرانیهای هندیها را مرفوع میکنند؛ یعنی به هندیها میگویند که خوب است دست به کار شوند و اگر نگرانیای دارند، آن را مطرح کنند. به همان خاطر شما در واقع یک نوع جهشجدید را میبینید که رفتوآمدها بهتر شده است. البته در مورد روند صلح، ما با هند روی یک صفحه هستیم. دیدگاه حکومت افغانستان و هند یکی است، ولی به عنوان حامیای که به مراتب در دنیا دست اول دارد و امکانات و امتیازات بسیار زیادی برای لابیگری دارد. ما هم تلاش داریم که از این استفاده کنیم، چون صدای ما و نگرانیهای ما یکی است.
شما مساله نگرانیها را یاد کردید، به گونه مثال تروریزمیکی از نگرانیهای کلان هند است. مساله ناامنی و کشتار هدفمند خبرنگاران و اعضای جامعه مدنی، یک از نگرانیهای کلان هند است. اینها چون در افغانستان پروژههای زیادی را تطبیق کردهاند، همه اینها نگرانیهای مشترکی است که هم ما و هم هندیها داریم.
۸صبح: غیر از نهادهایی که درباره افغانستان تولید فکر و دانش میکنند، آشنایی چندانی از جامعه افغانستان در هند وجود ندارد و برای آن هم تلاش صورت نمیگیرد. با توجه به ارزش فراتر از مسایل منطقهای و اهمیت استراتژیکی که افغانستان برای هند دارد، شما در این زمینه چه کارهایی کردید؟
قادری: یک خوشبختی، حضور هزاران دانشجوی ما در سراسر هند است. من همیشه اینها را به سفیران فرهنگی تشبیه میکنم که هر کدام اینها میتوانند در گوشه و کنار هند به عنوان سفیران افغانستان، از افغانستان، ارزشها و فرهنگ آن نمایندهگی کنند. گذشته از آن مسایل، قسمی که شما فرمودید، یک مشکلاز گذشته در اینجا وجود داشته و وجود دارد. در واقع ما در افغانستان با دیدن فلمهای بالیوودی بزرگ شدهایم و به همین خاطرفرهنگ، ارزشها و زندهگی در اینجابرای ما بسیار مشخص است؛ ولی در هند، روایتها بیشتر روایتهای به گونه مثال کتاب کابلیوالا از ربندرات تاگور است. بیشتر در واقع یک روایت اصلی همان است. شما وقتی که با هر هندیمواجه میشوید، اولین چیزی که میگوید، کابلیوالا است. خُب از افغانستان نو یک مقدار تصویر و روایت کمتر است. تلاش ما و همکاران ما در این مدت این بوده است که ما همان تصویر جدید افغانستان را در اینجا نشان دهیم. آن تصویر در واقع کدام تصویر متفاوت از خود هند نیست. وقتی من میگویم ارزشهای مشترک با هند داریم، این ارزشها را ما بیشتر تلاش میکنیم که برجستهتر بسازیم. به همین دلیل، ما برنامههای فرهنگی بسیار زیادی داشتیم. برنامه مردم با مردم که من بسیار عقیده دارم مردمها را با هم نزدیک بسازیم. برنامههای بسیار زیادی بوده است.
یک مثال کوچک اگر بگویم، ما یک برنامه را در سفارت به نام «چای زعفران» راه انداختیم. از اقشار مختلف جامعه هند دعوت میکردیم که بیایند و صحبت کنیم. در واقع هم زعفران را تبلیغ کنیم و هم روی مسایل مختلف فرهنگی و واقعیتهایی که در افغانستان جریان دارد، مانند نسل نو افغانستان، نهادها، چاپ کتاب، فلم و کارهای مشترک کار کنیم. این باعث شد که ما اتفاقاً برای اولین بار یک گروه از نهادهای هندی را به کابل بفرستیم و فلمی ساختیم به نام «نمستی سلام کابلجان». در آنجا نمایشگاه لباس برگزار کردند و به تعقیب آن ما چند برنامه داشتیم، از جمله هفته غذای افغانستان، هفته لباس افغانستان و موسیقی افغانستان. همان قسم ما خانمها را دعوت کردیم که آمدند صنایع دستی را در اینجا تبلیغ کردند و نمایش دادند. حالا برنامه به حد خیلی زیاد است. به گونه مثال ما سالروز مولانا را در اینجا تجلیل کردیم؛ برنامههای متعددی که ما یک تصویر دیگر و متفاوت از افغانستان را در اینجا نشان دهیم. خوشبختانه از دیدمن بسیار موثر بوده است.
یک چیز دیگر را خدمت شما عرض کنم که ما در رسانههای اینجا [هند] کمتر روایت داشتیم.در همکاری با بخش رسانههایمان در اینجاتلاش کردیم که تماس ما با رسانهها بیشتر شود. به گونه مثال ما به نوشتن مقالهشروع کردیم. من خودم شخصاً برای هر روزنامه و اتاق فکری که اینجا بوده است، مقاله نوشتهام. من پیش از آن نبودهام و نمیتوانم در مورد این کارها قضاوت کنم، اما اگر میشد هم شاید کمتر میشد. ما تلاش کردیم که این را افزایش دهیم و تلاشها را بیشتر بسازیم؛ زیرا تا زمانی که شما خودتان جهش نداشته باشید، مشخص است که خیلیها شاید ندانند.
۸صبح: یک مقاله جدید شما درباره دیپلماسی زعفران نشر شد. فکر میکنید که زعفران میتواند برای معرفی افغانستان جدید یک ابزار خوب باشد. در واقع یک تولید خوب زراعتی است و در عین زمان میتواند بخشی از دیپلماسی فرهنگی و تجارتی افغانستان هم باشد. چرا تنها زعفران؟
قادری: ببینید، هر کشوری از خود یک قدرت نرم دارد. من احساس میکنم که ما پتانسیل و ظرفیتهای بسیار زیادی برای معرفی افغانستان نو را داریم. هم قدرت نرمش را و هم از آن طرف ما لابیگری برایش کنیم. حالا زعفران به عنوان طلای سرخ افغانستان زیباترین دارو و دوایی است که ما میتوانیم از آن برای تبلیغ در این کشورها استفاده کنیم. به گونه مثال چای زعفران با سفارت افغانستان خیلی سروصدا در آن زمان ایجاد کرد. حتا از مکاتب بچهها و دخترها میآمدند و من در مورد افغانستان نو با آنها صحبت میکردم. شما ببینید ما همزمان دو کار را میکردیم؛ هم اینها چای زعفران را نوشجان میکردند و هم آن طرف ما در واقع در مورد روایت فعلی افغانستان لابیگری میکردیم. من فکر میکنم که زعفران یک نمونهاز اینها است. ما در اینجا در سفارت با استفاده از بستهبندیهای بسیار کوچک، ولی خیلی زیبا و ارزان،زعفران هدیه میدادیم، در مناسبهای مختلف مانند سالروز استقلال افغانستان. همین حالا خود مناز لاجورد وزعفران به عنوان دو نماد بسیار خوب افغانستان هم برای لابیگری و هم برای نشان دادن چهره افغانستان [استفاده میکنم].
۸صبح: طبیعی است که روابط تجاری از قدیم بین هند و افغانستان وجود داشته است. این تجارت چگونه است؟ میشود یک مقدار توضیح دهید که کدام اقلام از افغانستان میآید و برای کدام تولیدات زراعتی مانند زعفران و سایر اقلام تجارتی افغانستان در هند بازار وجود دارد، مانند سنگهای قیمتی که در افغانستان است. در این مورد میشود بگویید که سطح روابط تجاری ما در چه سطحی است؟
قادری: هندیکی از مقاصد اصلی برای صادرات افغانستان است. ما به هند صادرات بسیار زیادی داریم. تقریباً ۳۵ نوع قلم صادراتی داریم که کلانترینهایشان هنگ، زعفران، میوه خشک، میوه تازه، سنگهای قیمتی و دیگر موارد است. من حداقل اگر جریاندو سال اخیر را خدمت شما عرض کنم، حدود شش نمایشگاه در سال ۲۰۱۹ داشتیم کهحالا در ۲۰۲۰ متاسفانه زیر تاثیر کرونا قرار گرفتیم. یکی از اینها به نام «Passage to prosperity یا گذر به طرف رفاه» بود. این یکی از کلانترین نمایشگاههایی بود که دهها و صدها تاجر افغانستان در اینجا آمدند و بازاریابی کردند ودر نتیجه آن دهها و صدها قرارداد منعقد شد. یک نمایشگاه دیگرزیر نام «نمایشگاه بینالمللی هندوستان» برگزار شد که ما در آن نیز شریک بودیم. ما بازار «Made in Afghanistan» را داشتیم که تولیدات افغانستان را به عنوان کالاهای تولید شده در افغانستان تبلیغ کردیم و فروشداشتیم.
تنها در همان سال ۲۰۱۹، مجموع قراردادهایی که عقد شده بود، حدوداً ۲۰۰ میلیون دالر بود. خُب این خیلی یک ارزش کلان است. کشوری که همیشه به عنوان یک کشور محاط به خشکه یاد شده، امروز صاحب پل است. کشوری هستیم که پل میزنیم و یک طرف دنیا را با طرف دیگر آن وصل میکنیم. فعلاً ما از طریق چهار مسیر از افغانستان به اینجا صادرات داریم که بندر واگه، بندر عباس، بندر چابهار و دهلیز هوایی است. از هر چهار آن، ما استفاده اعظمی خود را میکنیم. پروازهای بسیار زیادی است که به گونه روزمره از کابل محمولهها را به اینجا میآورد. به گونه مثال شما راحت میتوانید به یک بازار دهلی بروید و میوههای افغانستان را پیدا کنید، انار قندهار و سیب جلالآباد را پیدا کنید؛ یعنی این فوقالعاده رشد کرده است.
یک خبر خوش دیگرکه خدمت شما عرض کنیم، این است که با وجود همهگیری کرونا تنها در سال ۲۰۲۰ با وجود صدمه دیدن اقتصاد دنیا از کرونا، ما پنج درصد در صادرات به هند رشد داشتهایم که حدود ۵۱۴ میلیون دالر را ما به اینجا انتقال دادهایم.
۸صبح: اقلام درشتی که وارادات ما از هند است، چیست؟
قادری: خُب، واردات تقریباً دو برابر این است. از اینجا بیشتر کالاهای مختلف، از جمله دوا و مواد خوراکی میرود. مجموع رابطه تجارتی هند و افغانستان تقریباً ۱.۴ میلیارد دالر است.
۸صبح: اخیراً صحبتی از ایجاد یک پروژه کلان بند آبگردان زده میشود به نام پروژه شاهتوت که گفته میشود با اجرای آن قرار است آب آشامیدنی برای تقریباً دو میلیون نفر در کابل فراهم شود. این در حالی است که در کابل ما در سالهای آینده به دلیل رشد بیرویه شهر با قلت آب روبهرو میشویم و منابع زیرزمینی کابل در حال فروکش کردن است. چه زمانی کار عملی این پروژه آغاز میشود؟
قادری: در نشست جینواتمام کشورها تعهداتشان را دوباره به افغانستان اعلام کردند و هند از کشورهایی بود که در صدر این فهرست قرار داشت. خوشبختانه اینها آمدند و با یک رقم درشت دیگرگفتند که در کنار افغانستان ایستاد میشوند. یکی از پروژههایی که ما همواره روی آن کار کردیم، پروژه شاهتوت است که به بیشتر از دو میلیون خانواده در افغانستان آب آشامیدنی فراهم میکند. پروژه بسیار زیاد بزرگ است وخوشحالم که این پروژه در دوره ماموریت من انجام میشود. چنانچه شما فرموید، هم آب آشامیدنی را برای افغانستان فراهم میکند و هم از نگاه کمکهاو تعهدات بیرون و منطقه، این یکی از کلانترین پروژههایی است که به زودی کارش آغاز میشود. در کنار این، یک تعداد پروژههای کوچک توسعهای دیگر هم هست که آنها آن را در وقتش اعلام میکنند.
۸صبح: در حدود ۱۷ تا ۱۸ هزار دانشجو در هند تحصیل میکنند و اینها مشکلات فراوان دارند. من خودم تجربه تحصیل در اینجا را داشتهام. به گونه مثال همان روندی که اینها به اینجا میآیند، یک روند شفاف نیست. معمولاً دانشجویان از طریق واسطه به هند برای تحصیل میآیند. وقتی میآیند، با مشکلات زیادی روبهرو میشوند. مشکلات زبان هست، عدم آشنایی با سیستم تحصیلی هند هست و عدم پذیرایی وجود دارد که میآیند و با سرگردانی عجیبی گرفتار میشوند تا اینکه دانشگاه و محیط بودوباش و درس خود را پیدا کنند. در این زمینه شما چه کارهایی کردهاید؟ متاسفانه این مشکلات همچنان پابرجا است.
قادری: یک بحث بسیار کلان و مهم است. وقتی که من در این ماموریت گماشته شدم، یکی از نخستین کارهایی که شروع کردم، همین موضوع دانشجویان عزیز ما بود. چون این بسیار برای من مهم است؛ زیرا اینها آینده افغانستان هستند. همانگونه که شما فرمودید، اینها حدوداً ۱۷ تا ۱۸ هزار نفر از گوشه و کنار افغانستان آمدهاند و در سراسر هند هستند. من به شکل روزمره از اینکه فارغ میشوند یا برای کارهای مختلف میآیند، در سفارت تجربههایشان را میشنوم.
در این شکی نیست که مشکل وجود دارد، ولی یک مساله این است که سفارت به شکل بسیار زیاد مستقیم در انتخاب اینها دخیل نیست. هند سالانه یک هزار بورسیه به وزارت تحصیلات عالی افغانستان میدهد و آنها در هماهنگی با سفارتشان در کابل زمینه گزینش، امتحان و هر مساله دیگری که هست را فراهم میکنند. ما آمدیم سه چهار ماه اول را با اتشه محترم تحصیلیدر اینجا آسیبشناسی کردیم.من حداقل پنج نشست با رییس شورای فرهنگی هند (ICCR) داشتم. خوشبختانه ویهم قبول داشتکه در این مساله مشکل وجود دارد و باید برای آن راهحل پیدا کنیم. به گونه مثال در اینجا چند مشکل وجود داد؛ یکی اینکه یک تعداد دخترها از گوشهوکنار افغانستان به روستاهای اینجا فرستاده میشدند که به نسبت مشکلات سنتیای که ما در افغانستان داریم، هیچ خانوادهایاین را اجازه نمیدهد. خوشبختانه ما این را حل کردیم. شما ببینید یکییکی ما حل کردیم.
مساله دوم انتخاب رشتهها بود. به گونه مثال من درخواستم از دوستان هندی این بود که شما در کنار حقوق و علوم سیاسی،سایر رشتهها را در نظر بگیرید. خوشبختانه این هم قبول شد. ولی یک مساله است که در هند یک آزمون دیگروجود دارد. کسانی که طبابت میخوانند، اینها باید در یک آزمون جداگانه دیگر نیز موفق شوند. دوستان هندیمیگفتند که ما در هر عرصهای که شما بخواهید، بورسیه میدهیم، ولی شما آدمهای توانایتان را معرفی کنید.
حال مساله معلومات پذیرایی میماند. ما یک تفاهمرا با اینها داشتیم که مساله کرونا آن را متاثر ساخت. پلان ما این بود که همه را جمع کنیم و به آنها معلومات پذیرایی بدهیم. چون بیشتر متاسفانه دانشجویان ما به هند میآیند، دیدگاه اینها فلمهای هندی است. اینها در فلمهای بالیوود یک سلسله تعمیرها و جاهای زیبا را دیدهاند و فکر میکنند که همین است، ولی وقتی به اینجا میآیند و به جاهای دور فرستاده میشوند، باز جنجالشان میبراید.
یک مساله مشخص است که هند یک جمعیت کلان جوان مانند افغانستان دارد که همه علاقمند رفتن به دانشگاه هستند،اما همین فرصت را هندیها به ما میدهند و امیدواری من این است که ما بتوانیم در تفاهم نزدیک مشکلات را یکییکی حل کنیم. به گونه مثال من خدمت شما گفتم که ما دو سه مورد را حل کردیم. این بدین معنا نیست که مشکلی وجود ندارد؛ مشکل وجود دارد، ولی این مسایل به مرور زمان حل میشود.
۸صبح: یک مشکل مساله اسناد تحصیلی است. به گونه مثال اگر کسی بخواهد ترانسکریپت نمرات خود را بگیرد، دو ماه طول میکشد. برای اینها هم باید سفارت کاری کند.
قادری: در سفارت خوشبختانه ما یک بخش متعهدبرای این کار داریم. ما یک اتشه تحصیلی و یک بخش تحصیلی داریم، از طرف وزارت امور خارجه و وزارت تحصیلات عالی. در سفارت ما چیزی معطل نمیشود. اینها بیشتر در نهادهای هندی کارشان معطل میشود. وقتی من این موضوع را با رییس ICCR مطرح کردم، گفتند که اینجا یک روند دارند. روند اتستیشن است که باید مطمینشوند، چرا که اینجا جعلکاری است و بعضی از کسان ممکناسناد را جعل کنند. ولی در سفارت ما، با قاطعیت خدمت شما عرض میکنم که ما ساعت یک، اسناد تحصیلی را تسلیم میشویم و ساعت سه دوباره برایشان تحویل میدهیم.
۸صبح: آقای قادری، شما دو سال در یکی از مهمترین سفارتهای افغانستان سرپرست بودید. برای خودتان چقدر نمره میدهید؟
قادری: اول من نمره را به مردم عزیزمیگذارم که آنها نمره بدهند؛ چرا که ما به عنوان خدمتگزار استخدام میشویم، معاش میگیریم، امتیازات خوب میگیریم و در ازای آن باید هم کار خوب انجام بدهیم. این موضوع را به مردم عزیزمان [میگذارم]. ممکن کارهای خوبی کرده باشیم، ممکن جاهایی نتوانسته باشیمرسیدهگی کنیم که ما واقعاً تلاش نهایی خود را کردهایم. کار کردن در سفارت جمهوری اسلامی افغانستان در دهلی، یک وظیفه بیستوچهار ساعته است؛ یعنی هشت ساعت و نُه ساعت نیست.وظیفهای که من دارم، من به عنوان معاون سفیر اینجا آمدهام، چون از آنجایی که ما سفیر نداشتیم، من به عنوان سرپرست هم کار میکردم. حالا من گاهی شوخی میکنم. شما در واقع سر یک اسپهستید که نه در بالای زین نشستهاید و نه در پایین هستید؛ به یک شکلی در هوا. یعنی به گونه مثال سفرا شما را به عنوان سفیر قبول نمیکنند و معاون سفیر هم به عنوان معاون سفیر، چون رتبه شما از آنهابالاتر است. در گذشته به شکل سنتی کسی که به یکجای به عنوان نماینده دیپلماتیک توظیف میشد، سه کار را انجام میداد که این بسیار سنتی است: اطلاع میدادند، نمایندهگی میکردند و مذاکره میکردند.
من وقتی اینجا استخدام شدم، احساس کردم که این سه کار را در واقع مردم عملاً انجام میدهند. اطلاع دادن، من فکر کنم خبرگزاریها از هر کسی بهتر خبرها را انتقال میدهند. پس این کار ما را زیر سوال میبرد؛ زیرا شما زودتر اطلاع میدهید و بزرگان ما زودتر از مسایل خبر میشوند. مساله نمایندهگی است. من فکر کنم که از ما کرده دانشجویان ما بهترنمایندهگی میکنند، در هرگوشه و کنار،چه هند و چه کشورهای دیگر. پس اینجا هممقداری همان وظیفه ما را زیر سوال میبرد. مساله سوم مساله مذاکره است که من فکر میکنم حالا رهبران محترم خودشان در سطوح بسیار کلان مذاکره میکنند و گپ میزنند. کاری که من کردم، یک اصطلاحوجود دارد به نام «Thinking out of the box»یا فکر کردن بیرون از جعبه یا رسمیات که در آنجا خطرات خود را هم دارد، ولی فرصتهای زیادی را برای شما مساعد میکند و دستتان را بازتر میسازد. خوشبختانه در این مدت تمرکز ما اول بالای ایجاد روایت در هند بوده است. شما فعلاً یک روایت بسیار خوب از افغانستان امروز را در رسانههای هندی میبینید و این را ما ایجاد کردیم. رابطه بسیار نزدیکی را با رسانههای هندی ایجاد کردیم، مقاله نوشتیم، برای خبرگزاریهای مختلف سرمقاله نوشتیم، به شکل دوامدار مصاحبه دادیم و به سفارت دعوت کردیم.
مساله دوم کارهای فرهنگی ما بود که به شکل بسیار گسترده ما کار فرهنگی کردیم. کتاب چاپ کردیم، برنامه اجرا کردیم، موسیقی آوردیم، غذای افغانستان را معرفی کردیم، لباس افغانستان را معرفی کردیم و برای شعرا و بزرگان افغانستان برنامه گرفتیم.
مساله مهمتر از این، ایجاد و حفظ رابطه استراتژیک است که بسیار زیاد ظرافتها و حساسیتهای خود را هم دارد. خوشبختانه هرچند نه سر اسپ بودیم و نه زیر اسپ، ولی ما توانستیم بدون داشتن لقب سفیر،رابطه را در سطح بسیار خوبی حفظ کنیم. به گونه مثال شما ببینید که تجارت ما اینجا افزایش دارد. با وجود اینکه اینجا بسیار افغانها زندهگی میکنند. شهروندانی که در لاجپتنگر زندهگی میکنند و کسانی که بیمار دارند، کوچکترین صدایی به وجود نیامده است. انتقاد وجود دارد که قابل قدر است و ما میپذیریم، ولی تلاش ما این بوده است که در حداقل باشد. به گونه مثال سفارت ما در جریان کرونا کلانترین برنامه عملیات فرستادن شهروندان راداشت؛یعنی ما ۱۶ هزار نفر را بدون کوچکترین موردی در حالی که حتا در بیرون کسی حق قدم زدن را نداشت، اما ما همین شهروندان را بدون هیچ مشکلی به افغانستان روان کردیم. راضی نگه داشتن دانشجویان عزیز ما فکر کنم همین هم مهارت میطلبد، اما از آنجایی که گذشته من از یک رشته بسیار مشابه میآید، ایجاد رابطه برای من راحتتر است. جاهایی که ما مشکل داشتیم را به مردم ما گفتیم که ما اینجا مشکل داریم و دست ما نمیرسد، ولی جاهایی را که میتوانستیم، نه به عنوان دیپلمات و کسی که نیکتایی میزند، انجام دادیم. من به همکارانم در روز اول گفتم که جای ما پشت میز نیست، جای ما رفتن و صحبت کردن با مردم است؛ یعنی کار سفارت را از داخل به بیرون کشیدیم و این همان چیزی است که من از آن به عنوان «فکر کردن بیرون از جعبه» یاد کردم.
۸صبح: بسیار تشکر قادری عزیز.
قادری: از شما هم تشکر.
لینک یوتیوب این مصاحبه: