مستوره آرزو؛ از کرسی ریاست فدراسیون تا مسوولیت بدمینتون بانوان در آسیا
حسیب بهش
بدون داشتن دفتر کاری، صدها ورزشکار جوان و نوجوان را جمع کرده و آنان را برای فردای بهتر آماده می‌کند. زنده‌گی خودش نیز پر از چالش‌هایی است که سبب شد تا او به سمت رییس فدراسیون بدمینتون کشور و مسوول بانوان بدمینتون آسیا برسد. او اولین بانویی است که در میان جامعه‌ی سنتی، مسوولیت پیش‌برد کارهای یک فدراسیون را بر عهده گرفته و بانوان رشته بدمینتون را در آسیا رهبری می‌کند.
مستوره آرزو در آوان کودکی به ورزش علاقه‌مند بود. وی به محض این‌که وارد صنف ششم مکتب شد، ورزش والیبال را در ولایتی که مردمش به باورهای سنتی چنگ می‌زدند آغاز کرد. در برهه‌ای که دختران به سختی از خانه‌های‌شان بیرون می‌آمدند، او به دور از کنایه‌های مردم در میدان خاکی به امید آینده بهتر تلاش می‌کرد. چندی نگذشت که خانواده‌ی او به کابل آمدند و مستوره نیز ورزش والیبال را در تیم صوفی آغاز کرد.
پس از پشت سر گذاشتن سختی‌های روزگار دخترانه، راهش به حضور در تیم ملی والیبال را باز کرد. با رسیدن به تیم ملی سقف آرزوهای او افزون‌تر می‌شود و بیش‌تر از موفقیتش، به آزادی سایر دختران چشم می‌دوزد. مستوره در یکی از رقابت‌های باشگاهی دخترانه در کابل توانست عمل‌کرد قابل قبولی ارایه کند و تیمش را به کمک سایر هم‌تیمی‌هایش به قهرمانی برساند. وی پس از ختم دیدار نهایی با رسانه‌ای در مورد قهرمانی تیمش مصاحبه کرد. شبان‌گاه او با دقت چشم به پرده تلویزیون می‌دوزد تا خود را در لباس یک قهرمان ببیند، اما خبر قهرمانی‌آفرینی او و دوستانش به نشر نمی‌رسد.
این باعث می‌شود که مستوره در اوج ناامیدی عهد کند که علاوه بر پیش‌بردن درس‌هایش و حضور در تیم ملی والیبال بانوان، در یکی رسانه‌ها نیز به عنوان گزارش‌گر ورزشی کار کند تا بتواند خبر درخشش بانوان را به گوش شهروندان برساند. او اما پس از چند روز ترجیح می‌دهد که برای تناسب‌انگیزی در برنامه‌اش، لباس ورزشی بپوشد، اما به محض به پایان رسیدن خبرها، صاحب امتیاز رسانه، وی را تهدید می‌کند. وی روز بعد مجبور می‌شود که کار در آن رسانه را ترک کند.
این شکست اما برای مستوره آغاز یک برد شیرین بود. وی با اندکی تأمل، تصمیم می‌گیرد که به کمک سایر دوستانش، رادیوی «ورزش و جوانان» را راه‌اندازی کند و در ادامه کارش را در نشریه‌ای به نام «من و تو ورزش» نیز آغاز کرد. پس از یک‌سال خبررسانی در عرصه ورزش، به ویژه بانوان، او نشریه‌ای به نام «صدای ورزش» را با پول شخصی‌اش ایجاد می‌کند. مستوره برای گزارش‌دهی بهتر، به معلومات ورزشی‌اش می‌افزاید و پس‌منظر فدراسیون‌های ورزشی‌ای که در چارچوب ریاست تربیت بدنی فعالیت دارد را نیز به دقت مطالعه می‌کند. او در ادامه پی می‌بَرد که هیچ خانمی سکان هدایت فدراسیونی را به عهده ندارد و حتا کم‌تر دختری به عنوان کارمند در ریاست تربیت بدنی و ورزش استخدام شده است.
تلاش‌های مستوره برای تغییر در کار بانوان سرانجام نتیجه داد و او در اوج جوانی به عنوان رییس فدراسیون بدمینتون انتخاب شد. آغاز کار به عنوان رییس فدراسیون در جامعه‌ای با باورهای سنتی برای او به شدت دشوار بود. مستوره حتا در اوایل به دلیل سن کمی که داشت، نتوانست مدتی در این موقف کار کند اما سرانجام هفت سال پیش و در سن ۲۱ ساله‌گی مسوولیت ریاست بدمینتون را بر عهده گرفت.
وی در روز معرفی‌اش در حالی که توقع داشت مورد تشویق سایر ورزش‌دوستان قرار گیرد، با سوال‌های سختی روبه‌رو شد؛ سوال‌هایی که بیش‌تر بی‌باوری بر بانوان را به تصویر می‌کشید. خبرنگاران بیش‌تر در مورد چگونه‌گی پیش‌برد مسوولیت دشوار ریاست فدراسیون می‌پرسیدند. دو سال بعد، همان دختری که مردان به کارهای او باور نداشتند، مسوولیت بدمینتون بانوان قاره آسیا را بر عهده گرفت.
در اوایل کارش در فدراسیون بدمینتون، مستوره تلاش کرد که این ورزش ناشناخته را در میان مردم رواج دهد. در آن زمان، بدمینتون تنها در ولایات کابل و هرات بازیکن داشت، اما به محض حضور مستوره آرزو در کرسی ریاست این فدراسیون، این رشته ورزشی در ۱۳ ولایت دیگر نیز گسترش یافت. وی با بودجه‌ی اندکی که در اختیار داشت، تلاش کرد که این رشته ورزشی را بیش‌تر در میان کودکان به معرفی گیرد تا بتواند آینده روشنی را برای این ورزش رقم زند.
پیش از حضور مستوره در کرسی ریاست فدراسیون بدمینتون، بازیکنان این رشته هنوز ثبت این ریاست نشده بودند و سفرهای خارجی نیز نداشتند، اما وی به محض شروع کارش عضویت المپیک آسیایی را برای رشته بدمینتون کسب کرد و پس از آن، ورزشکاران توانستند که برای حضور در این رقابت‌ها، به خارج از کشور سفر کنند. تلاش‌های مستوره آرزو سرانجام نتیجه داد و سایر نماینده‌گان کشورهای آسیایی را متقاعد کرد که در انتخابات برای مسوول بانوان بدمینتون آسیا، وی را بالاتر از سایر نامزدان به عنوان رییس بگمارند.
چهار سال از حضور مستوره آرزو در فدراسیون آسیایی بدمینتون می‌گذرد و او علاوه بر کار در فدراسیون بدمینتون، مسوولیت بانوان در سطح آسیا را نیز به عهده دارد. او بدون شتاب در کسب جوایز، روند کار روی استعدادها را آغاز کرد؛ استعدادهایی که از دید وی، می‌توانند در آینده نزدیک پرچم افغانستان را در سطح آسیا و جهان به اهتزار در آورند. او روند استعدادیابی را از سکتور معارف آغاز کرد و خود به درب مکاتب می‌رفت و کودکان را به ورزش بدمینتون تشویق می‌کرد.
مستوره می‌گوید که رقابت با سایر رشته‌های ورزشی در جامعه‌ای که بیش‌تر جوانان به فوتبال و کرکت علاقه‌مند هستند، چالش‌زا است. او با برنامه‌هایی که با تیم کاری‌اش در پیش داشت، توانست ورزش بدمینتون را به شهروندان معرفی کند. وی از تأثیر حضورش در سمت آسیایی بدمینتون صحبت می‌کند؛ سمتی که ارتباطات فدراسیون بدمینتون کشور را با کشورهای آسیایی راحت‌تر ساخته است. او می‌گوید که با برقراری روابط توانسته است که کمپ‌های تمرینی‌ای را برای بازیکنان افغان فراهم کند.
فدراسیون بدمینتون تا کنون بیش از ۴۵۰ بازیکن در این رشته را ثبت کرده است و تلاش می‌کنند که تعداد بازیکنان‌شان، به ویژه در بخش زنان را افزایش دهند. مستوره می‌گوید که حضور یک بانو در سمت ریاست فدراسیون باعث آرامش خاطر سایر بانوان ورزشکار در این رشته می‌شود و آنان می‌توانند تمرینات‌شان را به خوبی به پیش ببرند. او دو خانم را در ولایت‌های بامیان و بدخشان به سمت ریاست رشته بدمینتون گذاشته تا بتواند خانواده‌ها را برای حضور دختران‌شان در رشته بدمینتون قانع سازد. او در آخرین تلاش‌هایش توانست زمینه اخذ سند درجه اول بدمینتون را برای سه پسر و دو دختر مساعد کند.
با این همه تلاش در کار ترویج رشته بدمینتون، مستوره اما با مشکلات چشم‌گیری دست‌وپنجه نرم می‌کند. او توانست فدراسیون آسیایی بدمینتون را برای ساخت میدان مجهز در کابل قناعت دهد، اما هنوز موفق به پیدا کردن زمین برای اعمار آن نشده است. وی به دلیل نبود مکان تمرینی، مجبور است که تیم ملی را در میدان بدمینتون دانشگاه پولی‌تخنیک تمرین بدهد.
علاوه بر نبود زیربنا و امکانات ورزشی، مستوره مجبور است که در جامعه مردسالار، با کنایه‌ها و انتقادها نیز کنار بیاید. او روزگاری حتا به دلیل انتقادها و بی‌باوری‌ها می‌خواست از موقفش به عنوان رییس فدراسیون بدمینتون استعفا دهد، اما کارهای نیمه‌تمام او بهانه‌ای شد تا او در کنار سایر همکارانش دوباره برای تکمیل صفحه نیمه‌تمام ورزش بدمینتون تعهد کند؛ تعهدی که مستوره آرزو را وادار می‌کند که با وجود انتقادهای تند، با جامعه مردسالار کنار بیاید.
