حدود دو ماه پیش سیلابهای ویرانگری دره خوشی ولایت لوگر را زیر گرفت. جاری شدن این سیلابها دستکم سه هزار خانواده را از خانههایشان آواره ساخت. در کنار دهها کشته و زخمی، بیش از 70 درصد خانههای رهایشی، زمینهای زراعتی و مواشی اهالی این دره تلف شد و از بین رفت. اکنون صدها سیلابزده این دره در وضعیت نابهسامانی زیر خیمههای تابستانی روز و شب خود را سپری میکنند. با نزدیک شدن فصل سرما، نگرانی آنان از نبود سرپناه بیشتر شده است. این قربانیان سیلاب به آب آشامیدنی صحی، غذای کافی و دارو دسترسی چندانی ندارند. آنان از مسوولان محلی طالبان در لوگر میخواهند که هرچه زودتر محلی را برای بودوباش آنان مشخص بسازند.
محمدداوود، یکی از نمایندهگان سیلابزدهگان روستای باغیارک ولسوالی خوشی، به روزنامه ۸صبح توضیح میدهد که قربانیان این سیلابها زیر حدود 700 خیمه در شش کمپ جداگانه روز و شب خود را سپری میکنند. به گفته او، خیمههایی که به آنان توزیع شده است، زمستانی نیست و با سرد شدن هوا، نگرانی آنان از وضعیت زنان و کودکانی که زیر این خیمهها زندهگی میکنند، بیشتر شده است.
محمدداوود میافزاید که دره خوشی نسبت به مناطق دیگر ولایت لوگر سردتر است و سیلابزدهگان امکانات لازم برای مقابله با زمستان پیش رو را ندارند. به سخن او، این دره در چند روز گذشته گواه تندبادهای نسبتاً قوی بوده و بیشتر خیمهها بهگونه قسمی تخریب شده است.
بهادرشاه، یکی از سیلابزدهگان ولسوالی خوشی است. او به روزنامه ۸صبح میگوید: «من و پسرم دو فامیل هستیم که در کل 11 نفر میشویم، در یک خیمه زندهگی میکنیم. در یک خیمه زندهگی کردن به دو فامیل، سخت است. حتا جایی برای نشستن نیست. یک دربند حویلی که داشتیم، آن را سیلاب بهشکل کلی از بین برده است.»
شبیرحسین، سیلابزده دیگری است. او میگوید که «دره» خوشی هر سال زیر تهدید سیلابها قرار دارد و سیلابهای تابستان امسال حدود ۹۰ درصد این دره را از بین برده است. او میافزاید که در قسمت بالای این دره، زمین مناسبی برای ساخت خانههای رهایشی وجود دارد، اما طالبان با وجود اینکه به آنان وعده سپردهاند، اما اجازه ساختوساز را نمیدهند.
این سیلابزدهگان شکایت دارند که در دو ماه گذشته بهگونه متواتر به دفتر والی طالبان برای لوگر مراجعه کردهاند، اما هنوز هم مسأله سرپناه آنان حل نشده است. به گفته آنان، زمستان در پیش است و در صورتی که زمینها با تأخیر بیشتری در اختیار آنان قرار بگیرد، امسال صاحب سرپناه نخواهند شد.
این سیلابزدهگان همچنان خواهان کمک نهادهای امدادرسان هستند و توضیح میدهند که زنان و کودکانشان در این کمپها دسترسی چندانی به دارو ندارند. شبیرحسین میگوید: «موسسهها تنها یک دانه خیمه برای ما داده و روزانه اطفال و زنان ما مریض میشوند، امکانات صحی وجود ندارد. اطفال را در مرکز از پول شخصی خود تداوی میکنیم و حکومت هیچ در غم ما نیست.»
این در حالی است که در ۲۹ اسد سال روان خورشیدی سیلابهای ویرانگری بخشهایی از دره خوشی ولایت لوگر را زیر گرفت. این سیلابها به شمول دو کودک و نُه زن، 20 کشته برجای گذاشت و 30 تن را زخمی کرد. در ضمن صدها جریب زمین زراعتی و باغ میوه تخریب و هزاران رأس مواشی تلف شدند. باشندهگان دره خوشی ولایت لوگر میگویند که این دره به حدی تخریب شده که دیگر قابل زیست نیست.
در کنار این، حدود یک هزار و 700 خانه رهایشی بهگونه کلی و قسمت تخریب شده است. یافتههای مسوولان محلی طالبان نشان میدهد که از این میان، 600 خانه رهایشی بهگونه کامل از بین رفته و بیش از یک هزار خانه دیگر بهگونه قسمی تخریب شده است.
سه هزار خانواده از این دره آواره شدهاند. اکنون حدود یک هزار و 500 خانواده این دره در شش کمپ زیر خیمهها زندهگی میکنند. آوارهگان دیگر این دره به مناطق مصونتری مسکن گزیدهاند. این آوارهگان اکنون با سرد شدن هوا، در کنار سرپناه به دارو، لباس و مواد خوراکی نیز ضرورت دارند.
«دره خوشی» چهار روستای بزرگ از جمله آبتک، بالاده، میانهده و پایانده را در بر گرفته است. هر روستای این دره به چهار تا پنج دهکده کوچک تقسیم شده است. هرچند مسوولان محلی طالبان و نهادهای امدادرسان در روزهای نخست این حادثه، کمکهای ابتدایی از جمله خیمههای تابستانی، غذا، آب آشامیدنی صحی و یک مقدار دارو را به سیلابزدهگان توزیع کردند، اما در دو ماه گذشته هیچ کمک دیگری به آنان صورت نگرفته است.