زنان افغانستان پس از به قدرت رسیدن گروه تروریستی طالبان، از تمامی حقوق اولیه و حقوق انسانی‌شان محروم شده‌اند. طالبان زنان را از عرصه‌های اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی حذف کرده‌اند. این گروه به زنان اجازه فعالیت در اجتماع را نمی‌دهد، کارمندان زن را از ادارات دولتی و غیردولتی کشیده و عملا آن‌ها را خانه‌نشین کرده است.
نخستین عمل‌کرد طالبان که آشکارا چهره زن‌ستیزانه این گروه را نشان داد، بستن وزارت امور زنان و تبدیل آن به وزارت امر به معروف و نهی از منکر بود. در مقابل اما زنان معترض از روزهای نخست در مقابل سیاست‌های طالبان به خیابان‌ها برآمدند و دست به اعتراضات گسترده زدند و شعارهای مختلفی را در ارتباط به آموزش و پرورش، کار زنان، مشارکت سیاسی زنان و به رسمیت نشناختن طالبان از سوی جهان و برای دیگر حقوق از دست رفته سر دادند؛ اما علاوه بر این‌که صدای‌شان شنیده نشد، سرکوب، زندانی، شکنجه و تجاوز را تجربه کردند. حتا در بعضی ولایات، زنان را به زندان انداختند و بر آن‌ها تجاوز کردند و به‌شکل بی‌رحمانه و مرموز آن‌ها را از بین بردند و از بین می‌برند.
در روزهای نخست که طالبان به قدرت رسیدند، افغانستان دوباره به قرن سیزده رفت. مردم از شدت ترس کشور را ترک کردند. همه‌جا وحشت بود. طالبان مردم را به‌شکل بی‌رحمانه به قتل رساندند و خانه‌ها، مکاتب و دانشگاه‌ها را به آتش کشاندند. در ولایت پنجشیر جوان‌های زیادی را به قتل رساندند. زنده‌گی را سر زنان جهنم ساختند و برای حذف آن‌ها از اجتماع از هر نوع سیاست تبعیض‌آمیز و ضد زن استفاده کردند. وزارت معارف زیر کنترل این گروه از دانش‌آموزان و معلمان مرد خواست تا به مکاتب بازگردند، اما به دختران اجاره نداد. در اکتبر ۲۰۲۲ انتخاب رشته‌های دانشگاهی برای دختران محدود شد و بالاخره در ۲۱ دسامبر ۲۰۲۲، وزارت تحصیلات عالی این گروه تروریستی، ممنوعیت تحصیل دختران در دانشگاه‌‌های دولتی و خصوصی را اعلام کرد. با این تصامیم، میلیون‌ها دختر از آموزش و پرورش بازمانده‌اند که همه‌شان آرزو داشتند درس بخوانند، تحصیل کنند و آینده روشن برای خود رقم بزنند. اما تمام رویا‌های‌شان از بین رفته و همه حق انسانی و دستاوردهای بیست‌ساله خود را از دست داده‌اند. این یک فاجعه انسانی برای نسل امروزی و آینده است.
بارها سازمان ملل و نهاد‌های حقوق بشری اعلامیه‌هایی پخش کرده و از این گروه خواسته‌اند که از سیاست‌های زن‌ستیزانه خود دست بردارد و مکاتب و دانشگاه‌ها را به روی دختران باز کند و به زنان اجازه دهد تا دوباره به وظایف‌شان بازگردند؛ اما رژیم طالبان اعلام کرده که کشورهای خارجی در «موضوعات داخلی افغانستان» مداخله نکنند. با آن‌که در اولین اعتراض زنان خواهان بازگشایی مکاتب شدند و سازمان ملل نیز بر این خواست پافشاری کرده است، اما در حال حاضر ما زنان معترض طرف‌دار بازگشایی مکاتب نیستیم و کلان‌ترین دلیل آن، نصاب تعلیمی تروریست‌پرور طالبان است.
اکنون معاون دبیرکل سازمان ملل متحد و مدیر اجرایی این سازمان از جهان خواسته تا به فشارهای خود بالای رژیم طالبان به خاطر نقض حقوق زنان ادامه دهند. سیما باهوس، معاون دبیرکل سازمان ملل متحد و مدیر اجرایی این سازمان، می‌گوید که طالبان با صدور بیش از 50 فرمان و دستور، علیه زنان محدودیت وضع کرده و آزادی زنان را در تمام عرصه‌ها از آنان گرفته‌اند. این گروه تروریستی دختران زیرسن دوازه و سیزده ساله را به اجبار به ازدواج خود در‌می‌آورند و یا بالای آن‌ها تجاوز می‌کنند. مردم را بدون جرم قانونی، محاکمه صحرای می‌کنند. به همین دلیل، میزان خودکشی زنان در دو سال اخیر بالا رفته و دختران بیش‌تر دست به خودکشی می‌زنند. کسی نیست تا صدای آن‌ها را بشنود و یا از آن‌ها حمایت کند. روز‌به‌روز بر تعداد خودکشی‌ها و فشارهای روحی و روانی مردم، به‌ویژه قشر زنان، افزوده می‌شود.
دو سال از گروگان‌گیری مردم افغانستان به‌ویژه زنان و دختران توسط این گروه طالبان می‌گذرد، اما جهان در مقابل این جنایات سکوت کرده است. سکوت جهان به معنای چیست؟ آیا جهان مردم افغانستان را بشر نمی‌داند؟ آمار فقر مردم در سطح بلند رسیده است و آن‌ها نان ندارند. به همین دلیل، خانواده‌ها دختران خود را به افراد پول‌دار می‌فروشند. در این وضعیت وحشت‌ناک، کشورهای جهان همچنان سعی دارند به بهانه کمک‌های حقوق بشری با طالبان تعامل کنند، ولی این کار آنان هر روز به قوت طالبان می‌انجامد و مردم افغانستان آن را نمی‌خواهند. جهان باید روی تقابل با طالبان مترکز شود و برای طالبان لابی نکند. این لابی‌گری جهانی، یک جنایت در تاریخ بشر خواهد بود.
در افغانستان از 15 آگست 2021 بدین سو، هیچ نوع امنیتی وجود ندارد. براساس گزارش‌ها، بیش از 20 گروه تروریستی دیگر فعلا در افغانستان حضور دارند و به فعالیت‌های‌شان ادامه می‌دهند. حضور این گروه‌های تروریستی در افغانستان، در کنار آن‌که امنیت مردم افغانستان را نابود کرده، برای کشورهای منطقه و جهان نیز پیامد‌های خطرناکی دارد. تنها بخش مهم و تاثیرگذار مبارزه علیه طالبان که توانسته آنان را در سطوح مختلف سياسی به چالش بکشاند و حتا مانع اصلی به رسمیت شناخته شدن‌شان شود، اعتراضات مدنی زنان افغانستان بوده است. بنابراین، جنبش زنان معترض افغانستان، امروز به یک گروه عدالت‌خواه علیه ستم طالبان مبدل گشته است و باید هر چه بیش‌تر از طرف زنان جهان و دموکراسی‌خواهان حمایت و تقویت شود.
