روز چهارشنبه، ۲۵ جوزا (۱۵ جون)، مصادف است با روز جهانی گل. همزمان با این روز، شماری از مسوولان فارمهای پرورش گل در ولایت پروان از نبود بازار شکایت دارند. آنان میگویند که در دو سال اخیر به دلیل شیوع ویروس کرونا و تحولات سیاسی، کار آنها از رونق مانده است. به گفته آنان، چندین فارم پرورش گل به دلیل نبود بازار، فعالیتشان را توقف کرده و پرورشدهندهگان هزاران افغانی متضرر شدهاند. گلفروشان اضافه میکنند که به دلیل بلند بودن نرخها و افزایش بیکاری، مردم نمیتوانند گُل بخرند. آنان همچنان طالبان را به کمتوجهی در خصوص حمایت از گلفروشان و کشاورزان متهم میکنند.
بربنیاد آمارها، بیش از ۱۰۰ فارم پرورش گل تنها در منطقه لغمانی، از مربوطات مرکز ولایت پروان، وجود دارد که بیشتر آنها به دلیل نبود بازار خوب، در حالت رکود قرار دارند.
محمداکرم، مسوول یکی از فارمهای پرورش گلهای گوناگون در منطقه لغمانی است. او از سالها به این سو، در این بخش کار میکند و گل جزیی از زندهگیاش شدهاست. محمداکرم به ارزش حدود سه میلیون افغانی در سه جریب زمین فارم پروش گل ایجاد کرده است. به گفته وی، در فارم او، در کنار اینکه گلهای داخلی پرورش میشود، گلهای گوناگون از کشورهای مختلف خریداری و به این فارم انتقال داده میشود. محمداکرم تصریح میکند که پس از پرورش و کاشت، گلها از این فارم به دکانهای شهر و بازار انتقال مییابد.
محمداکرم میگوید که با وصف اینهمه زحمت، فارمها و گلفروشیهای کشور بهویژه در ولایت پروان در حالت رکود قرار دارد. به گفته او، از دو سال به این سو، به دلیل شیوع ویروس کرونا و تحولات سیاسی و همچنان وضعیت بد اقتصادی مردم، کاروبار آنان ۵۰ درصد از رونق افتاده است. به گفته او، چندین فارم پرورش گل در این منطقه از فعالیت باز ماندهاند. او گفت: «از دو سال به این سو کاروبار ما ۵۰ درصد از رونق افتاده است. اگرنه در فارم من در کنار اینکه خود ما کار میکردیم، چندین نفر دیگر هم از این طریق امرار معیشت میکردند. فعلاً اقتصاد مردم خراب است و کسی توان خریداری گل را ندارد. یک تعداد مردم گل میخرند، از گلهایی که قیمت پایین دارد. چندین فارم پرورش گل، به دلیل مشکلات اقتصادی خالی مانده و سقوط کردهاند و هزاران افغانی نیز متضرر شدهاند.»
به گفته گلفروشان ولایت پروان، تنها در منطقه لغمانی حدود ۷۰ درصد باشندهگان آن مصروف پرورش گل و گلفروشیاند. از این میان، حدود ۱۰۰ فارم پرورش گل در این منطقه وجود دارد.
فروش گل در حالی با رکود مواجه شده است که در حال حاضر بیشتر باشندهگان منطقه لغمانی از سالها به این سو از کاشت محصولات زراعتی دیگر به پرورش و فروش گل رو آوردهاند.
حاجی ملکمحمد، یکی از کشاورزان و از بزرگان قومی منطقه لغمانی شهر چاریکار، میگوید که از بیست سال به این سو باشندهگان این بخش از پروان به گلفروشی رو آوردهاند. او دلیل روآوردن بیشتر باشندهگان را، عاید خوب نسبت به محصولات دیگر زراعتی عنوان کرد. اکنون اما رکود گلفروشی، حاجی ملکمحمد را نیز نگران ساخته است. او تصریح کرد: «در گذشته تمام مردم ما بادنجان رومی، پیاز و امثال اینها را در این منطقه کشت میکردند؛ اما از سالهای اخیر به این سو مردم متوجه شدند که این محصولات درامد خوب ندارد، باز به گلفروشی رجوع کردند. در سالهای پیش خیلی درامد خوب داشت. گلفروشی مثل حالا نبود. خداوند آرامی نصیب کند که همه شهروندان کشور، به جز به گل، به دیگر چیزی فکر نکنند.»
از سویی هم، شماری از گلفروشان دیگر از کمتوجهی طالبان در خصوص حمایت از گلفروشان و کشاورزان انتقاد دارند. شاهین رسولی، یکی دیگر از گلفرشان ولایت پروان، میگوید که هرچند حکومت پیشین هم توجه جدی به گلفروشان نداشت، اما دستکم گاهی از محصولات آنان دیدن میکرد. او از طالبان خواست که از کشاورزان حمایت جدی کرده زمینه فروش محصولات آنان را به قیمت مناسب، مساعد سازند. رسولی اضافه کرد: «تمام ما از هزینه شخصی سرمایهگذاری کردهایم. نه حکومت پیشین و نه هم طالبان ما را بهگونه درست حمایت نکرده است. حکومت پیشین گاهی وقتها نظارت میکرد، اما طالبان تا فعلاً همین اقدام را هم نکردهاند. حداقل بیایند اگر کمک نمیکنند، تشویق کنند.»
گفتنی است که از قرنها پیش تاکنون گل جزیی جداییناپذیر در سنتها و آیینهای مختلف و الهامبخش مردم بهویژه شاعران و نقاشان بوده است. گل همراه همیشهگی مراسم عاشقانه، مراسم مذهبی و عیادت بیماران است. از همین رو، ۱۵ جون را بهحیث روز بینالمللی گل به هدف نشان دادن ارتباط بین طبیعت و انسان، نامگذاری کردهاند.
با این حال، به نظر میآید که فقر و ناامنی مردم افغانستان را از بسیاری مناسبهای خاص دور نگهداشته است؛ مردمی که صبح تا شام فقط برای پیدا کردن لقمهای نان به فکر فرو میروند.