به دنبال گسترش فقر و آوارهگی در افغانستان، یک زن میانسال در ولایت پروان از سه ماه به این سو در خیابانهای شهر چاریکار شب و روز خود را سپری میکند. این زن میگوید که تحولات سیاسی اخیر در کشور خانوادهاش را از هم پاشیده و او اکنون به تنهایی و در بیسرپناهی به سر میبرد. ساکنان شهر چاریکار نیز میگویند که این زن نه چیزی برای خوردن دارد و نه و سرپناهی برای زندهگی.
نسرین، خانمی میانسال و بیسرپناه در شهر چاریکار ولایت پروان است. او هرچند در مورد سکونت اصلیاش چیزی نمیگوید، اما سه ماه میشود که در کنار جادهها و خیابانهای شهر چاریکار زندهگی میکند. تمام داروندار نسرین یک دوشک، یک لحاف و یک ترموز چای کهنه است.
این خانم همهروزه با طلوع آفتاب مکان خواب خود را تنظیم میکند و تا شام برای پیدا کردن لقمه نانی در شهر به تکدیگری میپردازد.
نسرین در صحبت با روزنامه ۸صبح گفت: «با آمدن طالبان، خانواده ما تیتوپرک شد. کسی ایران است و شماری دیگر جای دیگر رفتند. فعلاً هیچ سرپرست و خانهای ندارم.»
ظاهراً دردهای بیشماری در دل دارد، اما بنا بر دلیل نامعلوم، بهگونه واضح در مورد زندهگی شخصیاش صحبت نمیکند.
نسرین تصریح میکند که در این مدت هیچکسی برای همکاری و دست یاری رساندن به سراغش نیامده است. او بیش از هر کسی دیگر، از بیتوجهیی مقامهای محلی طالبان و نهادهای امدادرسان انتقاد میکند. میگوید در صورتی که زمینه کار برایش مساعد شود، حاضر است کار کند. نسرین اضافه میکند: «هیچکسی تا فعلاً کمکم نکرده است. اگر زمینه کار برایم مساعد شود، انجام میدهم. مقصد کار ثقیل نباشد و از توانش برامده بتوانم.»
کسبهکاران شهر، از سه ماه زندهگی نسرین در خیابانهای شهر چایکار روایتهای گوناگونی دارند. منیر و حسیبالله، دو تن از دکانداران شهر چاریکار، در مورد زندهگی نسرین میگویند: «از سه ماه به این سو این خانم در پیش روی دکانها شب و روز خود را سپری میکند. در این مدت ما خیلی تلاش کردیم تا در مورد خانواده و سکونت اصلیاش معلومات پیدا کرده و کمکش کنیم، اما موفق نشدیم. این خانم برای ما میگوید که در همینجایی که زندهگی میکنم، مکان درستی است.»
در همین حال مسوولان محلی طالبان در پروان از آمادهگیها برای شناسایی افراد نادار و بیسرپناه در این ولایت سخن میزنند. محمدادریس انوری، معاون والی طالبان برای ولایت پروان، میگوید: «ما تلاش داریم افرادی را که در بیسرپناهی به سر میبرند، مکانی برایشان ایجاد کنیم و یا به سکونت اصلیشان انتقال داده و به اقاربشان تسلیم کنیم.»
گفتنی است که از آغاز حاکمیت مجدد طالبان به این سو، میزان فقر و مهاجرت در افغانستان بهگونه کمپیشینه افزایش یافته است. در تازهترین مورد، نهادهای بینالمللی تخمین زدهاند که بیش از ۱۹ میلیون تن در افغانستان با گرسنهگی حاد روبهرو هستند و برای نجات آنان نیاز به کمکهای بیشتر بینالمللی است. در کنار این، هزاران افغان در پی سقوط حکومت پیشین به کشورهای همسایه مهاجر شدهاند.
بعد از تصرف قدرت توسط طالبان در ماه آگست ۲۰۲۱، بسیاری از کشورها کمکهای پولیشان را متوقف کردهاند؛ اما آژانسهای سازمان ملل متحد و برنامه غذایی جهان به کمک به مردم ادامه میدهند. هرچند کشورها به این شرط به افغانستان کمک کردهاند که این کمکها توسط نهادهای امدادی بینالمللی توزیع شود و به دست طالبان نیفتد، اما مردم شکایت دارند که طالبان در توزیع این کمکها دست دارند.