ولسوالی لعلوسرجنگل یکی از ولسوالیهای پرنفوس و هزارهنشین ولایت غور است. منابع در این ولسوالی ادعا میکنند که هزاران تن در این ولسوالی به خدمات صحی دسترسی ندارند. نبود مراکز صحی و دارو، مریضان و مریضداران این ولسوالی را با چالشهای جدی مواجه ساخته است. باشندهگان این ولسوالی میگویند که از مرکز غور و کابل فاصله زیاد دارند و گاهی بیماران آنان تا رسیدن به مرکزهای صحی جان میدهند. به گفته باشندهگان لعلوسرجنگل، در برخی موارد تداوی غیرمسلکی و خودسرانه افراد غیرمسلکی، باعث مرگ مریضان نیز شده است.
شمار زیادی از باشندهگان ولسوالی لعلوسرجنگل ولایت غور میگویند که به خدمات صحی دسترسی ندارند. به گفته آنان، در مناطقی که مرکزهای صحی وجود دارد، داکتر و دوا وجود ندارد. باشندهگان این ولسوالی همچنان ادعا میکنند که در برخی موارد حضور افرادی که داکتر نبوده، اما کار طبابت کردهاند، چالشهای جدی برای آنان خلق کرده است. آنان میگویند که اکثریت مناطق دوردست این ولسوالی از خدمات صحی محروم هستند و هیچ توجهی به روستانشینان از سوی نهادهای مسوول صورت نمیگیرد.
علیرضا، باشنده قریه قوریغ ولسوالی لعلوسرجنگل، میگوید که روزانه بر محرومیتهای آنان افزوده میشود. او ادعا میکند که تا هنوز به اندکترین خدمات صحی دسترسی نداشته و ناگزیر شده ساعتها فاصله را طی کند تا نزد افرادی که حتا رشته طب را نخواندهاند، مراجعه کند. این باشنده لعلوسرجنگل میگوید: «منطقهای که در آن زندهگی میکنیم، خیلی محروم است. کسی به ما توجه نکرده است. کلینیک و داکتر نداریم. از مجبوری مریضان خود را به گرمآب سفلا انتقال میدهیم. بعضی مردم مریضهای خود را توسط مرکب انتقال میدهند. اگر پای پیاده برویم، شش ساعت راه است.»
آقای رضا تصریح میکند که با وجود طی کردن فاصلههای زیاد، اما به داکتر و دوا دسترسی پیدا کرده نمیتواند. او میافزاید: «تنها معاینه میکند که فشار مریض پایین و بالا نباشد. دوا و تداوی وجود ندارد.»
شمار زیادی از باشندهگان این ولسوالی از بیتوجهی طالبان به خواستهای مردم شکایت دارند. آنان میگویند که مورد بیمهری و بیتوجهی قرار گرفتهاند و به صدای آنان کسی پاسخ نمیدهد. برخی از آنان میافزایند که دواهای تاریخ گذشته و افراد غیرمتخصص باعث مرگ نزدیکان آنان شده است.
حسینعلی، باشنده منطقه گرمآب سفلای ولسوالی لعلوسرجنگل، میگوید که در این روستا کلینیک صحی وجود دارد، اما این مرکز بدون امکانات صحی است و قادر به حل مشکلات مریضان نیست. او میافزاید: «در قریه ما یک کلینیک صحی وجود دارد. یک داکتر و یک نرس زن در آن کار میکنند، اما مشکل اساسی این است که وقتی مردم مراجعه میکنند، صرفاً معاینه شده و دارویی که حداقل باید از کلینیک به مریضان داده شود، نمیشود؛ چون هیچ دارویی در این مرکز صحی وجود ندارد.»
باشندهگان این روستا مدعیاند که در گذشته این مرکز صحی قادر به ارایه خدمات صحی و دارو به مریضان بوده، اما اکنون ابتداییترین امکانات صحی از جمله دارو برای پانسمان و سوختهگی در این کلینیک وجود ندارد. آنها تصریح میکنند که در این منطقه دو دواخانه وجود دارد که یکی از این دواخانهها مربوط داکتر کلینیک است و دواخانه دیگر به فردی تعلق دارد که خودش داکتر نیست، اما به تداوی بیماران و تجویز دوا میپردازد. به گفته این باشندهگان، تداوی خودسرانه و غیرمسلکی در منطقه آنان باعث جان باختن برخی از مریضان نیز شده است.
ولایت غور از جمله ولایتهای دشوارگذر افغانستان است. اکثریت باشندهگان این ولایت به خدمات رفاهی از جمله خدمات صحی دسترسی ندارند و هنوز در ابتداییترین وضعیت ممکن زندهگی میکنند. بسیاری از باشندهگان روستاهای دوردست غور میگویند که در نبود داکتر و دوا مریضان خود را بهشکل سنتی تداوی میکنند که گاهی این تداویهای خودسرانه و غیرعلمی باعث مرگ عزیزانشان نیز میشود.
ولسوالی لعلوسرجنگل یکی از مناطق سردسیر غور است که با آغاز زمستان، راههای بسیاری از روستاها به مرکز این ولسوالی قطع میشود و باشندهگان تنها میتوانند با گشودن راههای پیادهرو از یک روستا به روستای دیگر بروند.
نگرانیها از عدم دسترسی به خدمات صحی در حالی مطرح میشود که طالبان محلی در غور از پاسخ به پرسشهای رسانهها خودداری میکنند. با وجود ابا ورزیدن از پاسخ به رسانهها، طالبان محلی بارها ادعا کردهاند که متعهد به ارایه خدمات صحی متوازن در نقاط مختلف غور هستند.