شماری از دخترانی که در ولایت بغلان به دلیل اعمال ممنوعیت طالبان از مکتب و دانشگاه بازماندهاند، میگویند که از سر ناچاری و مجبوری به قالینبافی رو آوردهاند. آنان تاکید میورزند که شغل قالینبافی طاقتفرساست و توانایی این را ندارند تا همه روزه مصروف قالینبافی باشند. به گفته این دختران، مسدود بودن دروازه نهادهای آموزشی و تحصیلی و ضعف اقتصادی خانوادهها، آنان را وادار کرده تا چنین روزهای دشواری را تحمل کنند.
تعداد زیادی از دختران در ولایت بغلان پس از مسدود شدن دروازه نهادهای آموزشی و تحصیلی از سوی طالبان، به قالینبافی و کارهای شاقه رو آوردهاند. دختران بازمانده از آموزش و تحصیل میگویند که با تحمل بیش از دو سال بیسرنوشتی و انتظار بازگشایی مکتبها و دانشگاهها، اکنون ناامید شدهاند و از مجبوری تن به قالینبافی دادهاند.
این دختران تصریح میکنند که گرچه تحمل مشقتهای قالینبافی برایشان سخت است، اما از سر ناچاری با سختیهای فراوان آن را پذیرفتهاند. به گفته دختران قالینباف، با وجود سختیهای این کار، عایدی ندارند و محصولاتشان از سوی شرکت قراردادی به قیمت ناچیزی خریداری میشود.
سما، یکی از دختران قالینباف که دانشآموز صنف ۱۱ مکتب بود، میگوید: «درس نیست، نمیتوانیم جایی برویم، مجبور هستیم با درآمد خیلی کم قالینبافی کنیم. دختران مجبورند. این کار واقعاً سخت است، توانش را نداریم، شب و روز هم کار میکنیم و خیلی خسته میشویم.»
زهرا، بازمانده آموزشی دیگری، میگوید: «از تاجران شرکتها میخواهیم که قیمت قالین را بالا ببرند. ما از یک متر قالین وطنی درآمد ناچیز ۱۷۰۰ تا ۱۹۰۰ افعانی دریافت میکنیم که باید قیمت آن تا ۲۵۰۰ افغانی بلند برود.»
قالینبافان در ولایت بغلان میگویند که در کنار دشواریهای بافندهگی مشکل جدی دیگر زنان و دختران قالینباف در این ولایت کمبود مواد خام است، که با مشکلات زیاد مواد خام را از کابل خریداری میکنند.
با این حال، مسوولان اتحادیه قالینبافان در بغلان میگویند که اکنون بیش از ۶۰۰ خانواده مصروف قالینبافی هستند و از این طریق نیازمندیهای زندهگی خود را تامین میکنند. به گفته آنان، نبود بازار و قیمت پایین قالین وطنی از چالشهای عمده قالینبافی در بغلان به شمار میرود.
این مسوولان که نمیخواهند نامشان در گزارش ذکر شود، تاکید میکنند که تاجران و شرکتها یک متر قالین وطنی را ۱۷۰۰ افغانی خریداری میکنند و آن را در کابل حدود ۳ هزار افغانی به فروش میرسانند.
پس از محروم شدن دختران و زنان از مکتب و دانشگاه، هزاران دانشآموز و دانشجو بیش از دو سال است که در بیسرنوشتی به سر میبرند. بسیاری از آنان، پس از ناامیدی به کارهای شاقه رو آوردهاند. دخترانی که به قالینبافی رو آوردهاند میگویند که با تحمل این سختیها میخواهند رنجها و دردهای تلنبار شده خویش را ببافند تا ذرهای از مشکلات روحیشان کم شود.
در کنار دختران و زنان محروم از آموزش، زنان زیادی نیز پس از اعمال ممنوعیت کاری توسط طالبان مجبور شدهاند برای چرخاندن چرخ زندهگی خانوادههایشان سختیهای قالینبافی و سایر کارهای شاقه را تحمل کنند؛ کاری که به قول خودشان رنجش بسیار و مزدش اندک است.
زنان و دختران در حالی از قیمت پایین قالین شکایت دارند که به گفته طالبان، قالین افغانستان اکنون با نام و هویت خود کشور صادر میشود. این گروه همچنان ادعا کرده که پیش از این، قالین افغانستان بهنام پاکستان به بازارهای جهانی صادر میشد.