۸ مارچ مصادف است با روز همبستهگی زنان. شماری از زنان در کندز میگویند امسال در حالی ۸ مارچ را تجلیل میکنند که یکی از بدترین سالهای زندهگیشان را سپری میکنند. به گفته آنان، در نظام جمهوریت حدود 20 درصد کارمندان ادارات دولتی در این ولایت را زنان تشکیل میدادند، اما در حال حاضر این رقم به «صفر» رسیده است.
مریم سروش، باشنده ولایت کندز، در گفتوگو با روزنامه ۸صبح گفت که حدود هشت سال در یکی از ادارات دولتی این ولایت مصروف کار بوده است. خانم سروش تنها نانآور خانوادهاش بوده و از معاشی که دریافت میکرده، مصارف خانه و تحصیل دو خواهر و یک برادرش را پرداخت میکرده است. مریم سروش اکنون در گوشه خانهاش نشسته و روزها در انتظار این است که چه کسی آنان را کمک میکند تا بتوانند مشکلات اقتصادیشان را حل کنند.
سمیه مهربان، فعال مدنی در کندز، میگوید که با سقوط نظام جمهوریت زنان حقوق سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، مدنی و آزادیهای خود را از دست دادهاند. خانم مهربان میافزاید که سال گذشته از ۸ مارچ بهشکل بیپیشینه تجلیل و دهها زن فعال و کارآفرین را به کندزیان معرفی کردند؛ اما امسال همه آرزوهایشان از بین رفته است. وی یادآور شد که او با همکارانش در بیسرنوشتی به سر میبرند.
در همین حال ستاره نیکزاد گفت که مدت پنج سال با زحمات زیاد در چندین اداره دولتی کار کرده است. خانم نیکزاد افزود: «قرار بود برای ماستری در کابل به یکی از دانشگاهها ثبت نام کنم. آرزوهای زیادی در دل داشتم؛ اما اکنون در گوشه خانه نشسته به روزهای گذشته فکر میکنم.» به گفته خانم نیکزاد، شماری از زنانی که وظایفشان را از دست دادهاند، اکنون فرزندانشان را وادار به کارهای شاقه کردهاند.
در همین حال شماری از دانشجویان دختر در کندز میگویند که محدودیتهای زیادی فراراه تحصیل آنان وضع شده است. سودابه هجران، باشنده اصلی بدخشان و دانشجوی سال سوم رشته اقتصاد دانشگاه کندز است. خانم هجران در طول دو سال گذشته در خوابگاه دخترانه این دانشگاه به سر میبرده، اما اکنون به گفته وی طالبان تصمیم دارند که خوابگاههای دخترانه را بسته کنند. سودابه هجران تصریح کرد که بدون زندهگی در خوابگاه، تحصیلاتش را ادامه داده نمیتواند؛ چون پدرش کار روزمزد میکند و توانایی پرداخت هزینه تحصیل وی را ندارد.