طالبان که در زنجیرهای بسیارِ وابستهگیهای منطقهای و جهانی گرفتارند، خود را میراثدار حرکتهای آزادیخواهانه در افغانستان و برنده میدان آزادی میدانند. در حالی که ناظران مشغول گمانهزنیها بر سر احتمال غلتیدن طالبان به دامن چین یا ماندن در حلقه دالری امریکایند و از حدود تماس و وابستهگی آن گروه به روسیه و ایران سخن میگویند، آنان مشغول نشر ترانهها، فلمها و تبلیغات از کارنامههای رهبران و جنگجویانشان در کسب «استقلال» و «آزادی» میباشند. بهتازهگی سراجالدین حقانی، وزیر داخله گروه طالب و سردسته انتحاریان، در یک سخنرانی در ولایت زابل گفته است که طالبان میدان «جهاد آزادی» را بردهاند و اکنون نوبت جهاد آبادی است. دشمنی طالبان با آزادی و آبادی شهره عالم است. در روزهایی که آن گروه سرکها را قلبه میکرد، معلمان را میکشت، مکاتب را انفجار میداد و مانع تطبیق برنامههای آبادی میشد، ظاهراً بهانهاش «جنگیدن برای آزادی» بود. آنها ویرانگری را به بهانه مبارزه با خارجیان توجیه میکردند. اما پس از تسلیمی قدرت نیز جنگ را با هر آنچه باعث آزادی و آبادی در کشور میشود، ادامه دادهاند. «مبارزه» با مکتب، شادی، کار و آزادیهای مدنی چگونه میتواند باعث آبادی شود؟ در همان روزهایی که حقانی مشغول سفرهای ولایتی بود، مهلت یکماهه بستن آرایشگاهها به پایان رسید و هزاران خانواده در سراسر کشور منبع عایداتی خود را از دست دادند و گروه بزرگی از زنان نانآور به جمع میلیونها دختر و زن محروم از کار و فعالیت اجتماعی افزوده شدند.
«جهاد آزادی» طالبان به بندهگی جمعی ساکنان غیرطالب افغانستان منجر شده، بیآنکه دستدرازی بیگانهگان را کاهش دهد. امروز افغانستان در برابر راکتپرانی، جاسوسی و طیاره بیسرنشین دوانی خارجیان مصون نیست. در همان روزهایی که سراجالدین حقانی مشغول سفرهای ولایتی و لافیدن از پیروزی «جهاد آزادی» بود، پاکستان دهها راکت به منطقه کونده ولسوالی برمل پکتیکا شلیک کرد و هیچ نیرویی در کشور نبود که مانع شود و یا واکنشی نشان دهد. دو روز بعد از آن سخنرانی حقانی، عباس استانکزی که از افراد پرنفوذ و سابقهدار طالبان است، در سخنرانی به مناسبت روز عاشورا گفته است که فضای کشور در اختیار طالبان نیست و طیارههای بیسرنشین خارجی بدون مانع در آسمان افغانستان میگردند. او گفته است که تنها طیارههای امریکا نیستند، بلکه کشورهای دیگر از جمله همسایههای افغانستان نیز حریم فضایی افغانستان را نقض میکنند. او گفته است که برای طالبان چیزی نمانده است تا از فضای کشور دفاع کنند.
اما آیا تنها آسمان افغانستان استقلال ندارد؟ نه، آنچه بر زمین میگذرد، بسیار ناگوارتر از آسمان کشور است. همه دولتهایی که توانایی ارسال طیارههای بیسرنشین به آسمان افغانستان را دارند، در زمین نیز سهامدار پروژه طالباند و وزیر و قوماندان و فراکسیونی را در درون آن گروه مالکاند. گذشته از خود طالبان، گروههای تروریست خارجی که در سراسر افغانستان ریختهاند، نیز با کشورهای منطقه و جهان رشتههایی دارند و از بیرون افغانستان تمویل و هدایت میشوند.
طالبان استقلال عمل در سرکوب مردم و کشتن آزادیهای هموطنان ما را در بدل نابودی هستههای آزادیخواهی و تبدیل کشور به سرزمین بیدروپیکر، از زورمندان خارجی به دست آوردهاند. طوری که عباس استانکزی گفته است، برای طالبان چیزی نمانده است تا از استقلال وطن دفاع کنند. اسلحه به آن گروه داده شده است، اما نه از نوعی که در برابر تجاوز خارجی به کار آید. اسلحه طالب تنها برای سرکوب مردم بیدفاع افغانستان کارآیی دارد و آن گروه در دو سال امارت، به ماموریت تخلیه ادارات از ظرفیتهای مسلکی، به بند کشیدن نیروی بشری، تکثیر ناامیدی و ممانعت از حس جستوجو و نوآوری که بنیادهای رسیدن به استقلال و آزادیاند، با پیگیری و شدت تمام عمل کرده است.