براساس گزارش سازمانهای جهانی، افغانستان نسبت به سالهای گذشته زمستان دشوارتری پیش رو دارد. افزایش فقر اقتصادی، بیکاری و تنگدستی از مواردی برشمرده میشود که زمستان امسال را در مقایسه با سالهای گذشته متمایز میسازد. با این وصف، صدها خانواده خیمهنشین در ولایت لوگر بدون هیچ آمادهگیای به مقابله زمستان میروند. این خانوادهها از بیمهری طالبان شکایت دارند و خواهان توجه نهادهای امدادرسان هستند.
بیشتر این خانوادهها افرادیاند که در نتیجه سرازیر شدن سیلابهای مرگبار تابستان امسال خانه، کشتزار، مواشی و لوازم خانه را از دست دادهاند. همچنان شماری دیگر، خانههای خود را در نتیجه جنگهای مسلحانه میان نظامیان حکومت پیشین و جنگجویان گروه طالبان از دست دادهاند و اکنون در نواحی مرکز و اطراف ولایت لوگر زیر خیمهها روز و شب خود را سپری میکنند. این خانوادهها هشدار میدهند، در صورتی که به وضعیتشان توجه جدی صورت نگیرد، ممکن با سرد شدن هوا کودکان و کهنسالان خود را از دست بدهند.
جعفر، یکی از بیجاشدهگان ولسوالی چرخ ولایت لوگر است که در نتیجه جنگهای مسلحانه میان نظامیان حکومت پیشین و گروه طالبان به مرکز این ولایت آواره شده است. او اکنون با خانوادهاش در زیر خیمه زندهگی میکند و برای امرار معاش در مرکز شهر پلعلم در کراچی دستیاش سبزی میفروشد.
این مرد کهنسال در صحبت با روزنامه ۸صبح میگوید که خانوادهاش شبها گرسنه میخوابد. جعفر میافزاید: «من دو ماه میشود که چندین ورقه درخواستی خود را به مقام ولایت، ریاست مبارزه با حوادث و ریاستهای مهاجرین و هلال احمر تسلیم دادهام، اما برایم میگویند که باز برایتان زنگ میزنیم که تا حال هیچ احوال ندادهاند و نه کدام کمکی برای ما رسیده است. تمام کمکها به اشخاص پولدار، موتردار و واسطهدار داده میشود.»
محمدآصف، باشنده ولسوالی محمدآغه است که اکنون در مرکز این ولایت زیر خیمه روز و شب خود را سپری میکند. او میگوید: «من دستفروش هستم در داخل شهر. وضعیت اقتصادی خوبی ندارم. در روی کراچی سبزی میفروشم، ولی فروشات نیست. من که از آمدن امارت اسلامی خرسند بودم، حالا خوش نیستم؛ چون عدالت ندارند و کمکها را برای افراد خود توزیع میکنند، نه به افراد مستحق و ناتوان. باور کنید که در اکثر شامها من یک افغانی عاید ندارم تا برای خانوادهام یک لقمه نان ببرم.»
این چادرنشینان با انتقاد از شیوه حکومتداری طالبان میگویند که از یکسو سرمای سخت زمستان و نبود کار آنان را زیر فشار قرار داده و از سوی دیگر مسوولان محلی طالبان و نهادهای امدادرسان کمکها را به افراد مستحق در این ولایت توزیع نمیکنند. به گفته آنان، کمکهای نهادهای امدادرسان براساس واسطه و شناخت به افراد غیرمستحق توزیع میشود و افراد فقیر و بیواسطه از دریافت آن محروم باقی میمانند.
شمسالرحمان (نام مستعار) یکی از سیلابزدهگان ولسوالی خوشی است. او به روزنامه 8صبح میگوید که بیش از یک هزار و 500 خانواده در زیر خمیهها در هوای سرد در وضعیت رقتباری زندهگی میکنند که هیچ آمادهگیای برای مقابله با زمستان پیش رو ندارند.
شمسالرحمان میافزاید، بیشتر زنان و کودکان بیسرپناه که در زیر خیمهها روز و شب خود را سپری میکنند، اکنون در بستر بیماری قرار دارند و به دارو، لباس زمستانی، غذا و سرپناه نیاز دارند؛ اما به گفته او، مسوولان محلی طالبان در این ولایت بیخیال از همه در فکر خود هستند.
این خیمهنشینان هشدار میدهند، در صورتی که مسوولان محلی طالبان و نهادهای امدادرسان به وضعیت آنان رسیدهگی نکنند، ممکن با سرد شدن هوا فاجعه انسانی در این ولایت رخ بدهد.
این در حالی است که برنامه جهانی غذا هشدار داده است که افغانستان پس از یک سال ویرانگر، در خطر قحطی قرار دارد. این نهاد تأکید کرده که میلیونها شهروند کشور برای کنار آمدن با زمستان پیش رو، امکانات و آمادهگی لازم را در اختیار ندارند. از سوی دیگر، تحول سیاسی اخیر در کشور سبب شده که بیشتر شهروندان شغل خود را از دست بدهند و یا درامد روزانه و ماهانهشان کاهش یابد. خانوادههایی که در لوگر زیر خیمهها زندهگی میکنند، حتا غذای کافی برای خوردن ندارند؛ چه رسد به خرید مواد سوختی برای زمستان پیش رو.
با گذشت بیش از 15 ماه از حاکمیت طالبان بر کشور، نظام دولتداری و اقتصادی کشور هنوز سامان نگرفته است. با سپری شدن هر روز، مهاجرتهای غیرقانونی و سطح بیکاری افزایش مییابد و ارز افغانی در برابر ارزهای دیگر ارزش خود را از دست میدهد.