بسته شدن درب مکتبها و دانشگاهها به روی دختران از سوی طالبان، امید شهروندان را نسبت به داشتن یک آینده روشن با خاک یکسان کرده است. فراهم شدن زمینه آموزش و پرورش برای دانشآموزان و دانشجویان، این روزها به دغدغه اصلی خانوادهها مبدل شده است. هر خانوادهای با امکانات دستداشته خود برای فراهمآوری زمینه آموزش به فرزندانشان تلاش میورزند. بیشتر شهروندان در دو دهه گذشته با وصف وضعیت نابهسامان اقتصادی، یگانه راه پیشرفت مملکت و آینده روشن فرزندانشان را در ادامه آموزش و تحصیل میدیدند. این خانوادهها مقداری از درآمد ماهانه خود را صرف آموزش و پرورش فرزندانشان میکردند. همچنان بسیاری از خانوادهها برای اینکه فرزندانشان بتوانند از امکانات آموزشی بهتر بهرهمند شوند، از روستاها و ولسوالیها به مرکز کلانشهرها منتقل شدند. تصمیم منع آموزش و تحصیل دختران اما این خانوادهها را متحیر ساخته است.
علیاکبر ۵۸ ساله، باشنده ولسوالی ناور ولایت غزنی است. او به هدف اینکه دو دختر و سه پسرش بتوانند به آموزش بهتر دسترسی داشته باشند، چند سال پیش به مرکز ولایت غزنی نقل مکان کرده است. علیاکبر در صحبت با روزنامه ۸صبح میگوید که یگانه دلیل آمدنش به شهر غزنی، تحصیل فرزندانش بوده و او آرزو داشته است که دخترش داکتر شود و برای خدمت به مردم دوباره به روستایش برگردد.
این مرد کهنسال که به علت ترس از طالبان نمیخواهد تصویرش در این گزارش نشر شود، میافزاید: «در ساحه ما امکانات مکتب و پوهنتون نبود، از همین خاطر به نوآباد آمدهایم (حومه شهر غزنی). یک دخترم پارسال از پوهنتون غزنی فارغ شد. او ادبیات خوانده، حالا در یک مکتب خصوصی معلم است. بچههایم هم یکی استاد انگلیسی است و پوهنتون خوانده، یکی محصل و دیگرش در مکتب سال آخرش است.»
علیاکبر اضافه میکند که او و اعضای خانوادهاش در مخارج خانه صرفهجویی کردهاند تا هزینه دانشگاه دخترشان را بپردازند که علاقه وافر به داکتر شدن داشته است: «من هم در همین بازار یک دکان خرد دارم که از عایدش خرج خانه میکنم و یک مقدار برای فیس پوهنتون دخترم جدا میکنم. برادر و خواهرش هم کمکش میکنند.»
این باشنده غزنی اضافه میکند که از یک هفته به اینسو که دانشگاه به روی دخترش بسته شده، بسیار ناامید شده است. او میگوید: «آرزوی همه خانواده ما همین بود که در فامیل خود یک داکتر داشته باشیم تا به مردم خدمت کند، اما صنف سه که شد، اعلان کردند که دختران به پوهنتون نیایند. بسیار ناامید شدهایم؛ هم من و هم دخترم و تمام خانواده.»
همانند علیاکبر هزاران شهروند دیگر کشور به علت بسته شدن درب مکتبها و دانشگاهها به روی دختران امید به آینده روشن فرزندانشان را از دست دادهاند. آنان از طالبان میخواهند که با تصرف قدرت نباید حقوق شهروندی افراد را لگدمال کنند. ملا عبدالغنی برادر، معاون اقتصادی رییسالوزرای طالبان، نیز روز شنبه، 4 جدی، گفته است که حق هیچیک از شهروندان نباید تلف شود.
گفتنی است که کابینه طالبان در آغاز هفته روان اعلام کرد که درب دانشگاهها تا امر ثانی به روی دختران بسته خواهد بود و این قشر جامعه اجازه ورود به دانشگاهها را ندارد. اعلام این حکم از سوی طالبان با واکنشهای جدی داخلی و خارجی مواجه شده است. سازمان همکاریهای اسلامی، دانشگاه الازهر مصر و وزارتهای امور خارجه عربستان سعودی، قطر، پاکستان، ایران و ترکیه از جمله نهادها و کشورهاییاند که این تصمیم طالبان را خلاف موازین شرعی و اسلامی توصیف کرده و بر بازگشایی بیدرنگ درب مکتبها و دانشگاهها به روی دختران تاکید کردهاند.
از سوی دیگر، وزارتهای خارجه ایالات متحده امریکا، آلمان، بریتانیا، کانادا، استرالیا، ناروی و چندین کشور غربی دیگر بسته شدن درب دانشگاهها به روی دختران را اقدامی زنستیزانه و خلاف موازین حقوق بشری عنوان کردهاند.
با این حال، بسته شدن درب دانشگاهها به روی دختران در داخل کشور نیز با واکنشهای جدی همراه بوده است. حامد کرزی، رییس جمهور پیشین و دهها سیاستمدار دیگر کشور این اقدام طالبان را نکوهش کردهاند. زنان و دختران در کابل، هرات و تخار به جادهها ریخته و علیه این تصمیم طالبان شعار دادهاند. این اعتراضات اما بهشدت از سوی طالبان سرکوب شده و چندین معترض از سوی این گروه بازداشت شدهاند.
گفتنی است که تاکنون دهها استاد دانشگاه در اعتراض به این تصمیم طالبان از سمت استادی کنارهگیری کرده و دانشجویان پسر در چندین دانشگاه کشور دست به اعتصاب زده و روی لغو محدودیت آموزش دختران تاکید کردهاند. با وجود اینهمه فشار، واکنشهای داخلی و خارجی، طالبان اما بر عملی شدن تصمیمشان پافشاری دارند و تاکید میکنند که دختران تا امر ثانی اجازه رفتن به دانشگاه را ندارند.
این در حالی است که طالبان پیش از این به دانشگاههای خصوصی دستور داده بودند تا صنفهای درسی دختران و پسران را از هم جدا کنند و در دانشگاههای دولتی نیز روزهای جداگانه برای دختران و پسران اختصاص داده بودند.